Jane Seymour, Alison Weir

Nadat Hendrik VIII van Engeland van zijn eerste vrouw was gescheiden en zijn tweede vrouw had laten onthoofden, wilde hij opnieuw trouwen. De zo gewenste en nodige zoon die hem op kon volgen had hij namelijk nog altijd niet. 

De keuze viel op Jane Seymour, die inderdaad de koning een zoon zou schenken en moeder zou worden van de toekomstige koning Edward VI. Helaas was er van een grote dynastie hierna geen sprake, want kort na de bevalling overleed Jane Seymour.

Heel veel weten we niet over deze derde koningin van Hendrik VIII. We weten dat ze geen grote hervormer was, zoals haar broers Edward en Thomas Seymour dat wél waren. Jane pleitte er na hun huwelijk voor om de kloosters die Hendrik in rap tempo aan het sluiten was, met rust te laten.

Ook had ze weinig sympathie of respect voor Anna Boleyn. Jane begon als hofdame bij Katharina van Aragon en zelfs nadat zij van het hof was weggestuurd bleef ze in dienst van de koningin en wilde ze haar niet verlaten.

Ze heeft er alles aan gedaan om een verzoening tot stand te brengen tussen koning Hendrik en prinses Mary en dat is haar ook gelukt. Door haar goede invloed mocht prinses Mary weer aan het hof komen en werd ze weer opgenomen in de lijn van troonopvolging.

Op basis van deze minimale gegevens weet Alison Weir opnieuw een geweldig en levendig portret te schilderen, waarin Jane Seymour niet langer een muizig persoontje op de achtergrond van de geschiedenis is, maar een jonge vrouw die tegen wil en dank koningin werd.

Jane groeide op bij haar ouders in Wulfhall in Wiltshire. Haar vader had landerijen en had verschillende belangrijke functies, maar in de 16^e eeuw was het vooral belangrijk dat je als familie vooruitkwam. Je probeerde een goede positie te krijgen om daarmee je broers en zussen weer vooruit te helpen.

Jane trouwde niet, maar wilde in de eerste instantie in het klooster intreden. Toen zij er echter achter kwam dat dit toch niet het leven voor haar was, kwam ze aan het hof terecht als hofdame. Eerst bij Katherina van Aragon, later bij Anna Boleyn. Dit laatste was niet wat ze wilde, maar haar ambitieuze broers wisten dat ze hierin niets te kiezen had. Wilden ze vooruit komen en wilde Jane een goed huwelijk sluiten, dan was er niets te winnen bij trouw blijven aan de verliezende partij.

Jane’s vriendelijkheid en rust waren een balsem voor koning Hendrik, die genoeg kreeg van het constante drama dat Anna hem steeds gaf en hij werd verliefd. In de eerste instantie weigerde Jane hem, vooral omdat koningin Katherina op dat moment nog leefde en Jane haar absoluut trouw wilde zijn. Ze hoopte er op dat een verzoening tussen Hendrik en Katharina nog mogelijk was. 

Maar toen de koningin overleed en de bewijzen voor de ontrouw van Anna Boleyn zich opstapelden, voelde Jane zich vrij om op de genegenheid van de koning in te gaan.

Jane was niet iemand die zich op de voorgrond stelde, maar wel iemand die probeerde zo goed en oprecht mogelijk te leven. Ze hield van Hendrik, hoewel ze niet blind was voor zijn fouten en sommige zaken afkeurde. Helaas had ze hier weinig invloed en de weinig keren dat er ruzie was, was dat omdat Jane inging tegen Hendrik.

Heel begrijpelijk zie je ook een jonge vrouw die worstelt met haar rol als koningin. Ze is niet van koninklijke afkomst en er zijn edelen aan het hof met een hogere rang dan haar familie. Ze moet een afstand zien te bewaren tot haar hofdames en koningin Katharina was daarin haar voorbeeld, maar daardoor werd ze weer gezien als hooghartig.

Op het einde van het boek geeft Alison Weir zoals ze altijd doet, aan waar ze iets verzonnen heeft en waar ze wat vrijheid heeft genomen met de feiten. We weten niet of Jane wilde intreden in het klooster, maar dit zou wel een verklaring kunnen bieden waarom ze nog niet getrouwd was.

Alison Weir heeft de symptomen aan artsen en vroedvrouwen laten zien en daar is een mogelijke verklaring voor de dood van Jane Seymour uit gekomen, het was waarschijnlijk een embolie. 

Het is interessant te bedenken wat er had kunnen gebeuren als Jane niet was overleden en nog meer zonen had gekregen, de hele rommelige opvolging met Edward, Jane Grey, Mary en Elizabeth had dan voorkomen kunnen worden. Zo zie je maar, de loop van de geschiedenis kan soms aan iets heel kleins liggen.

Jane Seymour, the haunted queen is opnieuw een geweldig en interessant deel in de serie over de Tudor koninginnen. Alison Weir weet je helemaal mee te nemen naar het Engeland van de 16^e eeuw. Ik kijk nu al weer uit naar het volgende deel.

De vorige delen kun je hier vinden: 

Katherine of Aragon: HIER

Anna Boleyn: HIER

Oorspronkelijke titel Jan Seymour, the haunted queen

Uitgegeven in 2018

Bladzijdes 502