De recepten van mijn vader, Jacky Durand
Zolang hij leeft, is zijn vader de eigenaar en chef-kok van
een klein restaurant. Er is één keukenhulp, Lucien, en één iemand voor de
bediening. Het restaurant is klein, maar het eten is er goed en eerlijk.
Vader Henri is van de oude stempel, als jonge jongen moest
hij al werken bij een bakker en daar heeft hij geleerd om vroeg op te staan.
Alles doet hij met de hand, van worst maken tot het pasteideeg en de bouillon.
Recepten volgt hij niet, ingrediënten worden toegevoegd naar smaak en op het
oog, en pas als je ergens in knijpt of je vinger erop legt, weet je of het gaar
is.
Als kleine jongen hielp Julien zijn vader al in de keuken, maar
hoewel vader Henri dit nog oogluikend toestaat, is het een andere zaak als
Julien het koksvak wil leren. Hij wil Julien behoeden voor het zware leven in
de keuken dat hem zijn huwelijk heeft gekost, en wil dat Julien gaat studeren.
Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en de keuken
blijft Julien trekken. De verstandhouding met zijn vader wordt er ondertussen
niet beter op en pas als vader Henri ziek blijkt te zijn, komen deze twee
elkaar weer nader.
Ondertussen hoopt Julien nog voor zijn vader zal overlijden
de broodnodige aanwijzingen te krijgen, de recepten die zijn vader ooit heeft
opgeschreven in een groot schrift.
De recepten van mijn vader is een heel fijn boek. Ik
werd helemaal meegenomen in deze Franse keuken en kreeg door de uitgebreide
beschrijvingen regelmatig honger! Jacky Durand is culinair journalist en
dit is zijn debuutroman, maar het is te merken dat hij over eten heel mooi weet
te schrijven. Je ziet voor je hoe de gerechten worden bereid en hoe de pure
ingrediënten worden omgetoverd tot gerechten waarbij het water in je mond
loopt.
Ondertussen is het natuurlijk niet het eten waar het
allemaal om draait, maar om de verhouding tussen vader en zoon en de schaduwen
uit het verleden.
Zonder heel veel aandacht te besteden aan de voorgeschiedenis
wordt duidelijk dat vader een harde opvoeding heeft gehad en niks cadeau heeft
gekregen. Zijn tijd in Algerije was ook een harde leerschool, al heeft hem dat
wel de trouwe vriendschap van Lucien opgeleverd. Het is triest dat het Henri zo
moeilijk valt om met zijn zoon te communiceren en hoewel hij juist een beter
leven voor hem wil, dwingt hij daarmee de jongen een kant op waar hij niet
gelukkig van wordt.
Deze roman wordt bevolkt met fijne personages die je zo voor
je ziet. De anarchistische houthakker Gaby en zijn vrouw Maria zijn hier
geweldige voorbeelden van, maar ook Lucien, Nicole, Helene, Henri en de jongen
Julien worden genuanceerd en goed neergezet.
Een boek zoals dit beschrijf ik al snel als hartverwarmend,
maar in dit geval klopt dat wel heel goed.
Een erg mooi boek.
Originele Franse titel: Le cahier de recettes (2019)
Nederlandse uitgave 2020 door uitgeverij Cargo
Nederlandse vertaling : Angela Knotter
Bladzijdes : 205
Reacties
Een reactie posten