De leesdip

Erg leuke nieuw ontdekte serie

Als iemand die veel leest, en ik denk dat ik meer lees dan de gemiddelde mens, overkomt me soms iets verschrikkelijks. Soms heb ik  namelijk een leesdip, een periode waarin ik weinig concentratie op kan brengen om te lezen en met een boek in mijn handen kan staan om het dan weer weg te zetten met het idee ‘Geen zin in’. 

Leesdips zijn altijd een beetje eng omdat je geen idee hebt hoe lang het kan duren, en wat als je leesdip maanden duurt? Ik neem al een boek mee als ik heen en weer naar de tandarts ga of bloed moet laten prikken, zodat ik in de wachtkamer tenminste kan lezen. Het vooruitzicht om niet te kunnen/willen lezen is niet fijn.

Gelukkig heb ik voor mezelf een goede oplossing waardoor ik meestal zo snel mogelijk weer van de leesdip afkom (of ‘er uit kom’ is misschien een betere manier om het te zeggen)

De oplossing is namelijk voor mij niet om minder te gaan lezen, ik moet de frequentie hetzelfde houden. De oplossing is de moeilijkheidsgraad van de boeken naar beneden halen.

Zo heb ik toen mijn opa overleed een maand lang alleen maar Agatha Christies gelezen en nu ik door omstandighden het concentratievermogen van een parkiet heb, ben ik al een week bezig met allerlei kinder- en jeugdboeken te herlezen.

Een klassieker die ik nog
herlees als ik 80 ben.

Ik heb oa. ‘Ronja de Roversdochter’, ‘De zevensprong’ en ‘Koning van Katoren’ gelezen en ik had twee nieuwe deeltjes van de serie ‘De grijze jager’ (boek 3 en 4) gekocht en gelezen.

Goede kinder- en jeugdboeken zijn voor een volwassene als gezellig tussendoortje te lezen, je hoeft er niet heel erg je hoofd bij te gebruiken, maar als het goed is dan geniet je er wel ontzettend van. ‘De negen levens’ van Diana Wynn Jones is nog altijd een van mijn favoriete boeken en ik herlees het regelmatig.

Dit weekend heb ik een boek van Stephen King gelezen en ga zo meteen aan ‘De citadel’ van A.J. Cronin beginnen, dus langzaamaan maak ik de overgang weer naar boeken voor volwassenen en hopelijk is de leesdip dan weer over. Maar voor ik aan John Irving begin zal ik voor de zekerheid toch eerst nog ‘Het geheime dagboek van Adrian Mole’ lezen, hoewel ik daar eigenlijk geen excuus voor nodig heb!