Van oude mensen, vervolg

In december vertelde ik dat mijn oma een plek had gekregen in een verzorgingstehuis hier in de buurt. Op dat moment leek het een gunstige uitkomst te zijn, waar we allemaal blij om waren. Verhuizen naar één kamer en het grootste deel van de spullen weg doen was natuurlijk niet gemakkelijk, maar we hadden wel het idee dat het uiteindelijk een goede oplossing was.

We zijn nu meer dan drie maanden verder en van onze positieve kijk is jammer genoeg niet zo heel veel meer over. Er zullen ongetwijfeld hardwerkende, goedbedoelende en aardige mensen werken, dat is niet eens zozeer het probleem. Het probleem is dat er nooit iets normaal geregeld kan worden. Klusjemannen die zouden komen in de eerste week en pas drie weken later komen, was die na zes weken nog niet gemerkt was en waarvan nu bij het tehuis nog niet duidelijk is welke stukken zij wassen en wat door de familie gewassen wordt. Insulinepennen die te vroeg in de middag worden gebracht met een andere dosis insuline en als mijn oma zegt dat dat niet klopt wordt er gedaan alsof mijn oma gek is. Nu bleek dat de dosis inderdaad was aangepast na overleg met de diabetesverpleegkundige, maar dat was mijn oma niet duidelijk gemaakt.

Het dieptepunt is de afgelopen week toen mijn oma elke dag aangaf dat ze te weinig incontinentiemateriaal kreeg. Toen mijn oma er kwam wonen was er gezegd dat alles zo veel mogelijk aan de individuele wensen van de bewoners aangepast zou worden, maar het blijkt dat dat vooral mooie woorden zijn. Standaard krijgt elke bewoner 2 stuks incontinentiemateriaal, of je er nu meer nodig hebt of niet. Als de familie hier vervolgens een mail over stuurt (met de mededeling dat ze van de ziektekostenverzekering recht op meer heeft) voelen ze zich op hun teentjes getrapt en doen ze ontzettend moeilijk. 

Ik was van de week bij mijn oma toen één van die dames bij haar kwam om te vertellen dat ze dan nu wat uit de voorraadkast kreeg en of ze er voortaan wel wat langer mee wilde doen. Het klonk allemaal erg gedwongen en neerbuigend, en ik had sterk de indruk dat als ik er niet bij had gezeten de toon nog minder vriendelijk was geweest. Het lijkt nu trouwens allemaal geregeld te zijn, maar het heeft heel wat voeten in de aarde gehad.

Zoals ik al zei, er zullen ongetwijfeld goedbedoelende mensen werken, en natuurlijk zijn we blij dat als oma een hypo krijgt midden in de nacht dat er dan voor haar gezorgd kan worden. Ook fijn is dat er meerdere malen per dag iemand binnen komt om eten, thee of koffie te brengen die tegelijkertijd even kan kijken of alles nog in orde is.

Maar allemachtig, zelfs mijn katten zouden dit tehuis nog efficiënter en beter kunnen leiden en in ieder geval medemenselijker.