Soms zou ik de wind willen zijn, Franco Faggiani

Francesca Capodiferro is een pittige vrouw. Ze heeft geologie gestudeerd en om een baan te hebben waarbij ze daadwerkelijk iets kan betekenen, werkt ze bij de brandweer. Ze heeft met hard werken bereikt dat ze groepscommandant is, maar dat betekent niet dat ze op haar lauweren kan gaan rusten. Als er een ramp plaats vindt, is het alle hens aan dek en iedereen binnen het team heeft zo zijn specialisme en zijn gebruiksaanwijzing. 

Het scheelt dat Francesca zich niet snel van de wijs laat brengen en onder druk rustig blijft en snel kan denken en handelen.  

In augustus is ze op verzoek van een ander brandweercorps op bezoek in de regio om als geologe te kijken naar de aardschokken die hier regelmatig plaatsvinden. Is er werkelijk iets aan de hand of stelt het weinig voor? 

Francesca is nog maar nauwelijks met haar honden aangekomen om met haar werkzaamheden te beginnen, of in het dorp Amatrice vindt een enorme aardbeving plaats. 

In plaats van sensoren te plaatsen en het gebied in kaart brengen moet er nu heel wat anders gebeuren; slachtoffers moeten geholpen worden, doden en gewonden uit het puin gehaald en de noodopvang moet opgezet worden. Francesca is ter plaatse en al snel komt ook haar team uit Rome, net als honderden andere brandweerlieden en medische personeel uit heel Italië, die keihard werken om de mensen in het getroffen gebied te helpen. 

Als na de eerst hulpverlening de hulpverleners grotendeels weer naar huis gaan, is het natuurlijk nog niet helemaal voorbij. Maar terwijl Francesca met haar honden terugkeert naar het getroffen gebied om te zien of ze nog op andere manieren kan helpen, komt ze er langzaam ook achter dat je niet alles in je leven zelf hoeft te doen en dat het soms fijn is om iemand naast je te hebben. 

Ik ben ondertussen een groot fan van Franco Faggiani, ik vind namelijk al zijn boeken heel erg mooi. Hij schrijft vloeiend en prettig en kan de Italiaanse natuur prachtig beschrijven. Want ondanks het feit dat hier het verwoenstende natuurgeweld de hoofdrol speelt, kun je de liefde voor Italie en het Italiaanse landschap proeven. 

In dit boek heeft hij voor het eerst een vrouwelijke hoofdpersoon en dit is goed gedaan. Francesca is een heerlijk mens, die zich aan onzin niet gelegen laat liggen en heerlijk haar eigen gang gaat. Tegelijkertijd is ze aardig en weet ze heel vaak met een paar wijze woorden iemand te helpen. Francesca is iemand die ik graag zou kennen, geloof ik!

De aardbeving in 2016 in Amatrice is werkelijk gebeurd en het trieste is dat voor veel van de inwoners er tot op de dag van vandaag niets permanents gebeurd is, zo staan in veel gevallen de noodhuizen nog overeind en is er verder weinig gebeurd. Dit verhaal is verder verzonnen, maar Francesca en haar team staan natuurlijk symbool voor al die andere mensen die daar zijn geweest. 

Soms zou ik de wind willen zijn is een eerbetoon aan de dappere brandweermannen en vrouwen die met gevaar voor eigen leven hulp verlenen bij grote en kleine rampen. Ik had er geen idee van hoeveel er bij  zo'n grote reddingsactie komt kijken en ook wist ik niet hoeveel specialisaties je bij de brandweer hebt. 

Het is mooi als een boek je niet alleen iets leert, je een nieuw respect voor een beroepsgroep bijbrengt (ik had de brandweer al hoog zitten hoor), en en passant ook nog een mooi verhaal vertelt over fijne mensen. Ik heb hier echt van genoten. 

Oorspronkelijke Italiaanse titel: Tutto il cielo che serve (2021)

Nederlandse uitgave 2022 door uitgeverij Signatuur

Nederlandse vertaling: Saskia Peterzon-Kotte

Bladzijdes: 235