Limbo, Melania Mazzucco

Het Limbo is een tussenplaats, tussen hemel en hel, een plek voor mensen die niet weten waar ze naar toe gaan. Limbo staat gelijk aan  wachten en onzekerheid.

Manuela Paris komt terug uit Afghanistan waar ze samen met haar eenheid gewond is geraakt door een bermbom. Ze loopt op krukken, haar hele lijf is weer met schroeven en metalen platen aan elkaar gezet en ze lijdt hevig aan PTSS, post traumatische stress stoornis.

Ze wil niet naar huis, ze is als de dood dat ze niet meer zal herstellen en niet meer terug kan naar het leger. En het leger, dat is haar alles, haar hele leven. Manuela is uit overtuiging in dienst gegaan, nadat het Italiaanse leger nog maar net enkele jaren was open gesteld voor vrouwen. Gemakkelijk was de weg niet geweest, maar voor Manuela waren de woorden opoffering, eer, moed en trouw niet alleen woorden, ze voelde ze tot in haar ziel. Ze koos ervoor om bij het corps Alpenjagers te gaan, de meest eervolle soldaten in het Italiaanse leger, die altijd de moeilijkste klussen opknapten. Ze kan en wil er niet aan denken dat dit voor haar misschien voorgoed voorbij is. 

De situatie thuis is niet gemakkelijk, met een moeder die nooit heeft gewild dat haar dochter dit beroep koos, een zus die een kind heeft en van de ene relatie naar de andere fladdert en niet nadenkt voor ze zich weer ergens in stort.

De enige houvast die Manuela heeft, is de man die ze elke avond ziet roken op het balkon van het verder lege hotel aan de overkant. Hij is de enige gast en Manuela zoekt contact. In de eerste instantie houdt de man de boot af, maar uiteindelijk groeien ze naar elkaar toe. Twee mensen die wachten in een onzekere situatie.

Want ook Mattia bevindt zich in Limbo, hij woont in het hotel, maar kan en wil niet zeggen waarom. Zijn achtergrond, beroep en wie hij werkelijk is blijven allemaal onbekend en hij laat niets los, ondanks Manuela’s aandringen.

Pas als voor Manuela de toekomst een steeds vastere vorm aanneemt, wordt duidelijk wat er met Mattia aan de hand is.

Melania Mazzucco heeft eerder het mooie Een perfecte dag geschreven en Vita (hier), dat absoluut prachtig was.

Limbo is een lange zit, bijna vijfhonderd pagina’s, maar ik werd door het verhaal gegrepen en geen van de pagina’s is wat mij betreft overbodig. Via Manuela’s ervaringen bén je in Afghanistan en voel je de hitte, de verveling en de angst. Melania Mazzucco heeft zich terdege ingelezen en haar research gedaan en dit zorgt ervoor dat deze stukken zeer fascinerend, maar gelukkig ook heel leesbaar en goed te volgen zijn. (ik ben altijd een beetje bang voor een overdaad aan technische details, maar daar is gelukkig geen sprake van)

De manier waarop Manuela zich vastklampt aan haar hoop, zowel op een nieuwe kans in het leger als aan een relatie met Mattia, is mooi en soms hartbrekend beschreven. De manier waarop ze uiteindelijk verder moet en gaat, geeft hoop, hoewel je ook beseft dat sommige dingen niet goed zullen komen.

 

Manuela is een breekbaar, stoer mens, en omdat ze oprecht gelooft in haar idealen en vasthoudt aan haar principes, tegen alles in, is ze ook bewonderenswaardig en sympathiek (hoewel ook een tikje naïef). Mattia vond ik wat minder sympathiek, maar ook hij heeft zijn tragiek.

Limbo is een prachtige roman over omgaan met verlies en hoop, die en passant ook nog een kijkje geeft in de situatie in Afghanistan en de westerse soldaten die daar gelegerd zijn. Aanrader.

Oorspronkelijke Italiaanse titel: Limbo

Uitgegeven in 2012
Nederlandse uitgave 2013 door uitgeverij Atlas contact
Nederlandse vertaling: Manon Smits
Bladzijdes: 496