Fans zijn er nog altijd, en overal!

Steve McQueen

Je bent nooit alleen, waar je je ook mee bezighoudt, wat je hobby’s ook zijn, er zijn altijd mensen die dat met je delen.

Zo heb ik sinds een paar maanden een behoorlijke fascinatie voor Steve McQueen opgevat. Geweldige man, geweldige filmster, kortom; ik wil van alles over hem lezen en al zijn films zien. Ik begin al een aardige collectie films en boeken op te bouwen. En sinds die tijd kom ik Steve McQueen en mensen die hem ook geweldig vinden constant tegen.

In het laatste boek van John Connolly ‘Stille handel’  kwam ik een leuke verwijzing tegen. Iemand zegt dan zoiets tegen Charlie Parker als ‘ik heb gehoord dat je in een Ford Mustang rijdt, alsof je Steve McQueen bent’. (kan de precieze zin even niet terugvinden) Over zoiets had ik vroeger heen gelezen, nu valt me dit meteen op.

Als de postbode mij soms niet thuis treft als hij een pakje moet bezorgen, geeft hij het meestal af bij de kapper die hier beneden zit. Voor de zomervakantie had ik mezelf oa getrakteerd op een dik (en duur) fotoboek over Steve McQueen en ook deze kon ik ophalen bij de kapper.

‘Jullie hebben een pakje voor me’ zei ik ‘Goh, alweer?’ vroeg de kapper een beetje plagend, want het was niet de eerste keer. ‘Dit zijn mijn nieuwe boeken over Steve McQueen’,  gaf ik als verklaring. Waarop de man helemaal enthousiast werd, zijn klant in de steek liet, tegen de balie leunde  en uitriep ‘Oh, Steve McQueen, wat geweldig. Hoe kom jij bij Steve McQueen?’ Waarop we heel gezellig het even over zijn films hebben gehad, tot de conclusie kwamen dat we beiden Papillon één van zijn beste films vinden en dat Steve daar eigenlijk een Oscar voor had moeten krijgen. We waren het erg eens. ‘Je hebt goede smaak’ besloot de kapper toen ik afscheid nam. Ik vond dat we dat beiden hadden.

Een tijdje geleden was ik in Waterstone’s, de Engelse boekhandel in de Kalverstraat in Amsterdam. Altijd fijn om daar rond te kijken. En warempel, ik vond daar een boek over Steve McQueen dat ik nog niet in mijn bezit had. Toen ik wilde afrekenen keek de assistente naar het boek en zei waarderend;  ‘Dit is echt een leuke foto van hem.’ Ze riep er een collega bij ‘Kijk, wat een leuke foto van hem, vind je ook niet, echt heel erg cool’. De collega kwam er meteen bij, hield ook het boek in handen en was het eens met het oordeel. 

Dit was een erg leuke foto van Steve McQueen. Ik was perplex, ze herkenden hem meteen en het leek net of zij in hun koffiepauze de hele tijd over Steve McQueen hadden gesproken. Maar leuk was het wel. Ik was het namelijk ook met hen eens, het was een leuke foto.

Steve McQueen op onverwachte plekken tegenkomen, en merken dat 31 jaar na zijn dood er nog altijd mensen zijn die de ‘The king of cool’ kennen en zijn herinnering hoog houden, daar word ik blij van.