Een graf op het Ereveld

Wie hij is geweest is niet bekend, zijn naam, leeftijd of de stad waarin hij geboren is weten we niet. Onbekende Sovjet-soldaat staat er op zijn graf. Een keurige witte grafsteen te midden van lange, rechte rijen witte grafstenen. Een graf dat ik deze week heb bezocht omdat ik zijn graf geadopteerd heb.

Enige weken geleden heb ik geschreven over het boek Kind van het Ereveld van Remco Reiding (Hier), over de Russische soldaten die begraven liggen op het Ereveld in Leusden. Dit boek maakte op mij heel veel indruk en als iets je zó raakt, dan moet je daar iets mee doen. Gelukkig kan dat dan ook. De Stichting Russisch Ereveld biedt de mogelijkheid om een graf te adopteren. Met dat geld wordt onderzoek naar nabestaanden gefinancierd en wordt de reis betaald van nabestaanden zodat zij het graf van hun vader, broer of opa kunnen bezoeken. Voor slechts 50 euro per jaar (nog aftrekbaar van de belasting ook J) steun je dit doel.

Van ‘mijn soldaat’ is vrij weinig bekend, behalve dat hij een krijgsgevangene was die omstreeks 6 mei 1945 is overleden. Wel in vrijheid dus, maar het einde van de oorlog kwam voor hem te laat om te kunnen blijven leven. Via de begraafplaats Margraten is deze soldaat in Leusden terecht gekomen. De enige andere gegevens over hem zijn dat hij bruin haar had en 1.73 was. Als bijzonderheid is nog vermeld dat hij geen schoenen had. Dit detail vind ik hartbrekend, heeft hij misschien al weken of zelfs maanden zonder schoenen moeten doen, of zijn die pas verdwenen toen hij naar het ziekenhuis ging? Ik weet het niet en er is geen enkele mogelijkheid om daar nog achter te komen.

De toegang naar het Ereveld

Aan beide kanten vijf rijen met graven. Aan het einde van het pad het monument.

Het enige dat ik kan doen is elk jaar geld overmaken én mijn respect betuigen. Iets dat ik deze week gedaan heb. Ik wilde het graf graag zelf zien en gelukkig is dit goed mogelijk, het Ereveld is dagelijks toegankelijk. Het is een heel mooi en rustig gelegen stuk naast het gewone kerkhof, ommuurd door een lage muur. Het was een uitgelezen dag  en het was op het Ereveld zelf heel erg rustig, iets dat bijdroeg aan de speciale sfeer. Elk kerkhof of begraafplaats heeft iets triests, maar oorlogsgraven zijn extra triest. De lange rijen met identieke graven, de simpele grafstenen. Tussen de rijen door een lang pad naar het einde van de begraafplaats, waar een monument staat waar bij herdenkingen kransen geplaatst worden. Het is niet supergroot, maar mooi overzichtelijk en ik vond het eigenlijk wel een heel mooi idee dat alle Russische soldaten hier bij elkaar liggen.
Het zal denk ik niet de enige keer zijn geweest dat ik hier kom.

Wil je meer weten over het Russisch Ereveld in Leusden, dan kun je dit HIER vinden op de website van de Stichting. Hier is ook informatie te vinden over grafadoptie.