In de Ardennen...

Bos in de Belgische Ardennen. (2013)

Voor gisteren had ik eigenlijk een wat ironisch stukje gepland over de ‘vreugden van survivallen in de Ardennen' en waarom ik dat zo vreselijk vond. Dat liep een beetje anders, want het schoolreisje liep een beetje anders.
Afgelopen woensdag tot en met vrijdag ging mijn mentorklas (en de andere klas, en een paar collega’s) naar de Belgische Ardennen om daar allerlei survival dingen te doen zoals abseilen, touw-parkoersen, grotten ingaan enzovoort.

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat survivallen in de Ardennen zo ver buiten mijn comfortzone ligt, dat er voor mij helemaal niets leuks meer aan is. Maar goed, ik ben mentor van die klas en vond dat ik er niet onderuit kon komen. Ik heb een slaapzak en een matje geleend, een sportieve dikke jas gekocht en mijn goede wandelschoenen te voorschijn gehaald.

Woensdagochtend was ik ruim op tijd op school en om iets over acht reden wij richting België. Die eerste dag ging het nog allemaal wel. Bij aankomst werden we in groepjes verdeeld en kregen we een kompas en een stafkaart om de weg naar de slaapplaats te vinden. Dit was redelijk te doen, de bossen zijn mooi en het was nog droog. De Spartaanse behuizing waar we verbleven (geen verwarming, betonnen vloeren en sanitair dat sinds WOII niet is gemoderniseerd) is niet fijn, maar daar kan ik overheen komen. Ik douche gewoon drie dagen niet, simpel. En dat vind ik dan ook niet zo erg.

Mijn grote probleem was de enorme herrie en de drukte en het feit dat je op zo’n schoolreisje geen moment rust hebt.
Dit heeft me dan ook behoorlijk genekt en donderdagochtend gebeurde waar ik  bang voor was, ik kreeg een migraine aanval. Uiteindelijk is toen besloten dat ik vervroegd naar huis zou terugkeren. Met de trein ben ik terug gereisd. Geen gemakkelijke opgave met een pijnlijk hoofd en hersenen die niet willen, maar de spoorwegen werkten keurig mee en in de trein kon ik gewoon zitten en me laten rijden. In relatieve stilte, dat scheelde. Op die manier ben ik toch goed thuisgekomen. Ik ben nog altijd niet hoofdpijnvrij, maar ik functioneer weer enigszins.

Ik heb de afgelopen dagen wel nagedacht hoe het zo kon lopen. In de voorgaande jaren ben ik ook mee geweest met andere schoolreisjes en die waren wel zwaar en vermoeiend, maar niet zo dat ik al na één dag instortte. Wat maakte deze schoolreis dan zo anders?

Andere schoolreizen waar ik mee ben geweest gingen naar Rome of Parijs, steden die mooi zijn en waar je mooie dingen kunt bekijken en waar je ’s avonds lekker kunt eten. Bovendien kun je met een derde klas of hoger de leerlingen regelmatig vrij geven om zelf iets te bekijken, waarna je over een uur weer afspreekt. Kortom, je hebt veel meer rust en daarom is dat voor mij beter vol te houden.

Ik voel me er natuurlijk niet goed onder dat ik ben weggegaan, vooral niet omdat ik het idee heb dat ik mijn collega’s en mijn leerlingen in de steek heb gelaten. Ik weet echter dat als ik in de Ardennen zou zijn gebleven ik alleen maar een last zou zijn geweest, want die migraineaanval was een behoorlijk zware. Wat dat betreft is naar huis gaan de juiste beslissing geweest.
Sommige collega's doen zo'n survival-reisje met plezier, anderen vinden het misschien niet leuk maar hebben er geen last van en anderen, zoals ik, kunnen hier niet tegen. En hoe moeilijk het ook is, soms moet je je hier gewoon bij neerleggen. En volgend jaar krijg ik een andere mentorklas, waarmee ik niet op survival hoef. En daar kan ik me nu al op verheugen!