Inferno, Dan Brown

Dan Brown is natuurlijk bekend geworden door zijn thrillers met een hoog historisch puzzel gehalte. De Da Vinci code en Het Bernini mysterie vond ik leuke boeken die ik met redelijk plezier heb gelezen. Het verloren symbool heb ik niet gelezen omdat ik vrijmetselaars niet interessant vind. Zijn nieuwe boek Inferno, gaat echter over Dante en Florence en dat vind ik wel weer leuk. Ik was dus heel benieuwd wat Dan Brown hiermee had gedaan.

Robert Langdon, hoogleraar kunstgeschiedenis en iconografie die ook in vorige boeken de hoofdrol had, wordt wakker in een ziekenhuis met een hoofdwond en geheugenverlies. Hij blijkt in Florence te zijn, maar weet niet meer hoe hij hier terecht is gekomen of wat hij kwam doen. 

Een vrouw dringt zijn kamer binnen en probeert hem neer te schieten, maar Langdon weet te ontsnappen met de hulp van dokter Sienna Brooks. Ze neemt hem mee naar haar appartement waar Langdon erachter komt dat er in de voering van zijn jasje een cilinder verborgen zit. In deze cilinder is een laserprojector aanwezig die de afbeelding van Kaart van de Hel van Botticelli laat zien. Een kaart die gemaakt was naar de beschrijving van de hel door Dante in zijn Goddelijke komedie.

Als Langdon zijn Amerikaanse ambassade belt, komt er in plaats van hulp echter een team militairen om Langdon op te halen, het lijkt erop dat zijn eigen regering achter hem aan zit. Langdon en Brooks moeten nu proberen erachter te komen wat Langdon de afgelopen dagen heeft gedaan en wat Dante ermee te maken heeft. Ze komen erachter dat een briljante maar gekke wetenschapper iets bedacht lijkt te hebben om het probleem van de overbevolking aan te pakken. 

Ondertussen zitten de militairen achter Langdon en Brooks aan, maar wie is wel te vertrouwen en wie niet en wie speelt er allemaal dubbel spel? Langdon en Brooks weten de aanwijzingen te ontcijferen en kunnen ontkomen naar Venetië waar ze erachter komen dat ze zelfs naar Istanbul moeten.

Wat vond ik van het boek? Dat vind ik nog best lastig te zeggen.

Er is natuurlijk kritiek te uiten op Dan Browns schrijfstijl en inderdaad, de vele bijvoeglijke bijnaamwoorden, herhalingen en overbodige beschrijvingen maken het geen mooi geschreven boek. Spannend is het op zich wel, ik vond de tocht van Langdon en Brooks door Florence en later Venetië goed beschreven, vooral omdat ik de meeste plekken zelf bezocht heb en het me dus goed kon voorstellen.

De manier waarop de geschiedenis van Dante, Florence en Venetië met elkaar verbonden wordt is op zich goed gedaan. Je merkt dat Dan Brown dit soort dingen al eerder heeft toegepast.  

Wat mij trouwens wel altijd verbaast is dat briljante gekken altijd van die ingewikkelde puzzels willen maken met aanwijzingen over wat ze van plan zijn. Je zou toch zeggen dat als je iets wil uitspoken de handigste manier is om dat gewoon te doen, zonder al die poespas, maar goed, dat levert geen boek op.

Mijn grootste probleem met Inferno is dat het morele standpunt dat Dan Brown inneemt in bepaalde kwesties die in dit boek worden beschreven niet het mijne is. Hij probeert hier duidelijk meer te schrijven dan alleen maar een spannende thriller, en snijdt het probleem van de overbevolking van onze planeet aan. Op zich is dit natuurlijk een dringend probleem voor ons allemaal, maar Dan Brown maakt hier niet van wat ervan te maken valt. Zijn gekke wetenschapper heeft een oplossing die diep ingrijpt in de vrijheid van mensen (die voor mij nogal dicht bij huis komt ook) en die moreel verwerpelijk is. Het lijkt er echter op dat Dan Brown dit nog best een goede oplossing zou vinden ook.

Bovendien kan Brown het niet laten wat goedkope sneren naar de katholieke kerk te geven en hun standpunt over voorbehoedsmiddelen. Ten eerste geeft hij hiermee aan dat hij geen idee heeft waar die ideeën op gebaseerd zijn, ten tweede is het wel heel gemakkelijk om een rechte lijn aan te geven tussen ‘geen condooms’ aan de ene kant en ‘de planeet gaat ten onder’ aan de andere kant. Hiermee doe je het reeële probleem van overbevolking wel heel erg tekort.

Als je dit allemaal in ogenschouw neemt is Inferno een redelijk geslaagde, vrij spannende thriller die een paar uur ontspannend leesplezier belooft, maar waarin een moreel kompas ontbreekt.