Emma, Jane Austen

Emma Woodhouse is jong, mooi, rijk en intelligent. Dit horen we al in de eerste zin en dit zorgt ervoor dat Emma je niet meteen heel sympathiek wordt. Dit wordt nog erger, want iedereen in het dorp is ervan overtuigd dat Emma een geweldige jonge vrouw is en Emma is dat zelf ook. De enige die het durft om kritisch te zijn tegenover Emma is de broer van de echtgenoot van haar oudere zuster, George Knightley.

Haar gouvernante is net getrouwd en Emma denkt dat zij dit voor elkaar heeft gekregen. Daarom wil ze nu ook een geschikte echtgenoot zoeken voor Harriet, die echter weinig sociale standing heeft. Dominee Elton zou volgens Emma een goede kans zijn, maar dan moet Harriet wel eerst het huwelijksaanzoek van de boer Robert Martin afwijzen.

Onder invloed van Emma doet Harriet dit, maar dan blijkt dat Emma de dominee niet zo heel goed heeft ingeschat en al haar mooie plannetjes vallen in het water. De situatie wordt nog bemoeilijkt door de komst naar het dorp van Jane Fairfax, aan wie Emma een hekel heeft, en de komst van Frank Churchill van wie iedereen zegt dat hij en Emma zo’n mooi paar zouden maken.

Ik was ooit, jaren geleden, begonnen in Emma, maar was na een bladzijde of 20 weer opgehouden. Nu heb ik het boek opnieuw gepakt en wel uitgelezen.

Emma is de vierde roman van Jane Austen en werd in 1815 gepubliceerd. Jane Austen zei zelf dat ze met Emma een hoofdpersoon had waarvan ze verwachtte dat alleen zij haar aardig zou vinden. Ik had inderdaad het probleem dat ik Emma ontzettend onsympathiek vond, al werd dat langzamerhand wel wat beter.

Het probleem (voor mij) is dat Emma niet echt intelligent of grappig is, ze wordt alleen naar de ogen gekeken omdat ze de rijkste jongedame van het dorp is. Ons wordt verteld dat ze intelligent is, maar niets in haar handelen en manier van doen laat hier enig bewijs van zien.

Haar financiële en sociale status zorgen ervoor dat ze ook niet per se hoeft te trouwen, ze kan haar leventje leiden zoals ze het wil. Een leeg en ijdel leventje zonder doel en zonder werkelijke bezigheden, zoals zoveel meisjes van haar klasse in die tijd. Langzamerhand zie je toch dat ze wel goede eigenschappen heeft, zo zorgt ze bijvoorbeeld heel lief voor haar vader die een enorme hypochonder is. En als ze een vrouw uit het dorp beledigt met een opmerking en Knightley haar hierop aanspreekt schaamt ze zich werkelijk en probeert ze meteen haar fout recht te zetten.

Eigenlijk vond ik bijna niemand in deze roman erg sympathiek, de meeste mensen zijn ontzettend dwaas en onzinnig. Knightley is de enige met nog een beetje gezond verstand, maar een echt leuke man kun je hem ook niet noemen, mijn hart ging voor hem tenminste geen moment harder kloppen.

Emma geeft wel een heel goed idee van de invloed van afkomst en standing in deze tijd en geeft leuke details zoals dat men voor een tandartsbezoek naar Londen moest omdat er in een relatief klein dorp als waar Emma woonde geen tandarts aanwezig was.

Mijn conclusie is dat Emma niet mijn favoriete Austen is, maar ik ben wel blij dat ik het boek nu eindelijk gelezen heb.