In memoriam: Hugo (1999-2013)

In 2001 ging ik werken in Dordrecht, terwijl ik woonde in Rotterdam. Een auto leek me handig en ik had mijn rijbewijs gehaald, dus die zomervakantie ben ik, met de hulp van mijn vader, op zoek gegaan naar een tweedehands auto. En die vonden we bijna meteen; een groene Citroën Saxo. Al sinds ik een klein meisje was, vind ik Citroën mooie auto’s. Ik kan me nog herinneren dat de buren een Citroën hadden en ik dacht ‘Later wil ik er ook zo een’.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ik ging in deze Citroën zitten en ik was verkocht. En daarmee ook de auto.

Dit groene karretje was nu van mij en ik was er ontzettend blij mee. Ik heb de gewoonte dat sommige dingen van mij een naam krijgen en een auto hoort daar ook bij. Een auto is voor mij mannelijk en aangezien dit een Franse auto was, moest de naam ook Frans zijn en het liefst met geschiedenis te maken hebben. Uiteindelijk heb ik voor Hugo gekozen, naar de Franse koning Hugo Capet, de eerste koning die weer een beetje orde op zaken stelde na de roerige 9^e eeuw.

Dit is niet Hugo, maar een broertje van Hugo.
Van Hugo zelf heb ik helaas geen foto.

Citroëns zitten heerlijk, alsof je in een fauteuil zit en Hugo was geen uitzondering. Hij reed heerlijk, schakelde goed en heeft me bijna nooit in de steek gelaten. Hoe koud het ook was, hij startte altijd. Natuurlijk heb ik in die 12 jaar dat ik in Hugo heb gereden wel eens pech gehad. Zijn accu moest een keer vervangen worden, hij is zijn v-snaar een keer verloren en hij had ook eens een probleem met de uitlaat. De laatste keer was natuurlijk die memorabele avond deze winter dat de thermostaat het niet deed en ik langs de A-12 stil kwam te staan.

Ik weet in theorie dat Hugo maar een machine was, levenloos staal en glas, maar voor mij was het ook een entiteit, meer dan slechts een ding. Hij was Hugo.

Hugo en ik kwamen samen overal en soms zei ik het ook zo; ‘Dan kom ik met Hugo naar je toe’. Wat soms wel eens verwarring opleverde.
Regelmatig sprak ik ook tegen hem, zei dat hij een braaf autootje was en dan gaf ik hem een goedkeurend klapje op zijn stuur. Ik had het idee dat hij na zoiets altijd nog net even iets fijner snorde met zijn motor. Toen hij eens een spijker in zijn rechterband had zei ik bijna tegen de monteur dat hij een spijker in zijn rechterachterpoot had, maar ik kon me nog net inhouden.

Vorige week woensdag moest Hugo voor de APK naar de garage, maar helaas, daar bleek het een stuk minder goed te gaan met hem dan ik had gedacht. Volgens de garage waren er allerlei reparaties nodig, die zeker 2100 euro zouden kosten, misschien nog meer. En zoals de meneer die ik sprak zei; ‘Mevrouw, het is het niet meer waard om dit te investeren.’ En ik besefte dat die meneer gelijk had. Hugo was al 14 jaar oud en zelfs al zou ik er nu nog mee kunnen rijden, de kans was groot dat dit het laatste jaar zou zijn.

Hugo was terminaal en ik wilde niet aan allerlei overbodige behandelingen beginnen. Na enige tranen en flink nadenken was het besluit genomen. Rondgeneusd op de site van de garage en een redelijk geprijsde occasion kunnen vinden. Niet erg nieuw, maar wel met een lage kilometerstand. Vanzelfsprekend opnieuw een Citroën, een ander merk komt gewoon niet in aanmerking. Vorige week donderdag de boel geregeld, vrijdag de proefrit gemaakt en de koop gesloten. Gisteren heb ik de auto op kunnen halen. Ik ben nu de trotse bezitster van Hugo de Tweede, ofwel ‘zilveren Hugo’.
Hugo de Eerste, ‘Groene Hugo, is niet meer, hij zal naar de sloop worden gebracht.
Het is het einde van een tijdperk. 

Het kentekenbewijs van Hugo I