Van oude mensen, deel 5

Ik heb al wel vaker geschreven over mijn oma, die sinds een tijd hier in een verzorgingstehuis woont. De zorg was helaas niet zo goed als we gehoopt hadden, maar mijn oma ging ook steeds verder achteruit.

In maart van dit jaar is ze zeer ernstig gevallen en vanaf dat moment is het een vrije val richting de dementie geweest. De zorg die mijn oma nu nodig had, kon helemaal niet meer geboden worden en de situatie was eigenlijk onhoudbaar.

Sinds enige weken woont mijn oma nu in de gesloten afdeling voor demente bejaarden. De zorg is hier beter in de zin dat er veel meer aandacht voor haar is en er ook constant verzorging aanwezig is.

Maar oh, wat vind ik zo’n afdeling verschrikkelijk. Twaalf demente mannen en vrouwen in een gemeenschappelijke woonkamer. Als we op bezoek komen, hebben we geen enkele privacy, maar je zit dan te midden van die hele groep. De één komt zich constant met je bemoeien, de ander is chagrijnig en wil niet dat je bij hem aan tafel komt zitten en nog een ander roept de hele tijd om de zuster, om daarna in huilen uit te barsten, waarna ze weer om de zuster roept.

Op elke slaapkamer slapen twee mensen, dus mijn oma heeft eigenlijk niets meer van zichzelf. Naast het bed staat nog de stoel waar ze altijd in zat, de stoel die vroeger van mijn opa was. Op een richel boven het bed staan nog foto’s, maar die herkent ze niet meer. ‘Neem maar mee hoor,’ zei ze laatst, ‘die zijn van haar.’ Toen ik vertelde wie de mensen op de foto’s waren, wilde ze me niet geloven.

En zo eindig je dan, na 90 jaar leven, met een stoel en een paar foto’s die je niet meer herkent als van jou en geen enkele privacy meer.

Gelukkig is mijn oma zich hier niet meer echt van bewust, vaak is ze zich helemaal nergens meer van bewust, niet van ons en niet van haar omgeving. Dit is de enige troost die we hebben, maar dat maakt het niet gemakkelijker.