Roundhay, tuinscène, Marente de Moor

Op de drempel van de 20^e eeuw werden allerlei nieuwe uitvindingen gedaan. Stemmen konden worden opgenomen, foto’s van mensen en dieren werden gemaakt en misschien zou het uiteindelijk zelfs mogelijk zijn om bewegende beelden vast te leggen. Alles leek mogelijk en alles zou alleen maar beter worden.

Natuurlijk hadden deze nieuwerwetse zaken ook hun nadelen, hun schaduwkanten. Mensen die de snelheid niet aankonden, die verlamd raakten door het idee dat het voortaan onmogelijk zou zijn om te leven zonder een afdruk na te laten. Jij bent er niet meer, maar je stem, of je afbeelding bestaat nog. Ook de uitvinders hadden het soms moeilijk, zij raakten verward in de mogelijkheden, of werden paranoïde van het idee dat de concurrent hetzelfde idee had als zij.

Iets dergelijks gebeurd met de hoofdpersoon uit het eerste deel van het boek, Valery Barre, die op weg is met de trein van Dijon naar Parijs, maar onderweg verdwijnt.

Hij verdwijnt tenminste voor zijn familie en vrienden die nooit meer iets van hem horen, wij weten wat er met hem gebeurd, aangezien het eerste deel vanuit zijn gezichtspunt wordt verteld. Barre was eerst panorama-schilder, maar werd toen fotograaf en uitvinder. Hij had een uitvinding gedaan waarmee bewegende beelden opgenomen konden worden. Toch twijfelde hij enorm, of het wel zou lukken, of het wel verstandig was om zo’n uitvinding te doen en welke consequenties het kon hebben.

Het tweede en derde deel gaan vooral over de zoon van Valery Barre, die op zoek gaat naar zijn vader, om zijn naam te zuiveren. Het tweede deel is daarbij het minste interessant, vond ik, aangezien dit gaat over een van de concurrenten van Barre, een man van wie Barre dacht dat hij achter zijn uitvinding aan zat, een man voor wie hij bang was. Dit verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van de echtgenote en pakt helaas een heel stuk minder dan deel een en deel twee van het verhaal, ik kon er tenminste niet goed inkomen. 

Roundhay, gardenscene is een filmpje dat de Franse uitvinder Louis le Prince gemaakt heeft, voordat Lumiere of Edison met hun uitvindingen van bewegende beelden kwamen. Le Prince is op een gegeven moment verdwenen.
Dit boek is op zijn leven gebaseerd, hoewel ik het dan wel een beetje vreemd vind dat er voorin het boek staat dat alle gelijkenissen met bestaande mensen of situaties op toeval berust. Als je zo’n specifiek geval neemt om je verhaal op te baseren, noem dat dan ook gewoon zo. Vooral omdat de tuinscène-film nog genoemd wordt door de zoon van Barre.

 

Twijfel aan de moderne tijd, aan de mogelijkheden die er nog komen en de consequenties die er aan vast kunnen zitten, spelen een grote rol. Roundhay, tuinscène speelt zich af rond 1900, maar iedereen in deze tijd zal deze twijfels en ideeën herkennen, want ze bestaan natuurlijk nog, waarschijnlijk zelfs in grotere mate.  

Marente de Moor weet de gedachten en verhaallijnen door elkaar te vlechten, waarbij de meeste dingen keurig terugkomen. Dat er nog af en toe een paar losse dingen in zitten, en niet alle zaken even mooi uitgewerkt worden vond ik niet zo erg. Over het algemeen vond ik het een mooi verhaal. 

Uitgegeven in 2013 door uitgeverij Querido
Bladzijdes: 334