Carrington (1995)

Dora Carrington was een schilderes in de jaren tussen de beide wereldoorlogen. Ze behoorde zijdelings bij de Bloomsbury groep, waar mensen als Virginia Woolf en Vanessa Bell deel van uit maakten. In 1995 is er een film over haar leven gemaakt, met Emma Thompson in de rol van Carrington.

Carrington maakte in 1916 kennis met de homoseksuele schrijver Lytton Strachey en ze werd verliefd op hem. Ze wist dat hij homoseksueel was en zelf was ze in die eerste jaren niet helemaal op haar gemak met haar eigen seksualiteit. Lytton Strachey van zijn kant hield ook veel van haar, hoewel hij dus niet op vrouwen viel. Hun vriendschap ging dieper dan gewone vriendschap en was niet bepaald conventioneel. Ze woonden samen, en toen Carrington trouwde met Ralph Partidge, woonden ze uiteindelijk met zijn drieën in één huis. Uiteindelijk hadden zowel Ralph als Carrington verschillende affaires, maar de enige constante voor Carrington was altijd Lytton. Op een gegeven moment vroeg een minnaar haar om mee te gaan naar Spanje. Ze antwoordde dat dat niet kon, niet omdat ze haar echtgenoot niet kon verlaten, maar omdat ze Lytton niet wilde verlaten.

In 1932 overleed Lytton aan maagkanker en twee maanden later pleegde Carrington zelfmoord.

Portret van Lytton Strachey, gemaakt door Dora Carrington

Binnen de Bloomsbury groep waren onderlinge relaties, buitenechtelijke affaires en onconventionele verhoudingen de gewoonte. Als je je daar een beetje in verdiept dan duizelt het je gewoon van alle onderlinge verbindingen die er bestaan. (Een beetje vermoeiend eerlijk gezegd.)
Wat me in deze film opviel was dat eigenlijk niemand echt gelukkig is. Lytton wil steeds de liefde van mooie jongens, maar krijgt die niet, Carrington wil de liefde van Lytton, maar krijgt die niet, en andere mannen willen de liefde van Carrington en krijgen die ook niet. Alleen als ze samen zijn, hebben Carrington en Lytton Strachey het goed samen, maar lang duurt dat nooit. Carrington heeft alles voor Lytton over, maar weet tegelijkertijd dat ze hem nooit helemaal zal hebben, Lytton houdt veel van Carrington, maar kan haar niet geven wat ze het liefste zou willen. Het einde van de film is aangrijpend en triest. Dora Carrington was een getalenteerde schilderes die mooie schilderijen heeft gemaakt, maar voor haar telde alleen maar haar liefde voor Lytton en toen hij er niet meer was, was voor haar de wereld niets meer waard. Mooie prestaties van Emma Thompson en Jonathan Pryce als Lytton Strachey geven je in ‘Carrington’ een inkijkje in deze bijzondere, ongewone en hartbrekende liefde.