Daten

Hoe kom je aan een leuke man? Of een leuke vrouw? Een leuke partner, laat ik het zo maar noemen. Hoe kom je eraan? De gebruikelijke plekken misschien, de disco (zijn die er nog?), de sportclub, de supermarkt of de datingsite?

Meestal is dit een vraag waar ik me niet mee bezighoud, meestal ben ik namelijk erg tevreden met mijn leven, met of zonder partner. Maar soms krijgt het verlangen naar gezelschap, naar iemand om je leven mee te delen en naar liefde de overhand. En aangezien de man of vrouw van je leven niet bepaalt aan de deur klopt, moet je op zoek.

Omdat ik niet van disco’s houd, ik nog liever doodga dan gezien te worden in een sportclub en ik het té erg vind om in de supermarkt te checken of die ene leuke persoon ook een éénpersoon-blikje Bonduelle in het mandje heeft gelegd, bleef er voor mij niets anders over dan de datingsite.

Je hebt er verschillende en er is veel kaf tussen het koren. Zowel in de datingsites als in de mensen die erop staan. Ik heb hier een aantal jaar geleden al wat ervaring mee opgedaan en ik wist welke sites ik niet wilde. Ik besloot om het ergste kaf eruit te filteren door niet voor een van de gratis sites te gaan (crisis, wat heb je daar een enge mensen), maar voor een waar je moet betalen.

Ik kwam uit bij Parship. Parship adverteert ermee dat ze je niet zomaar loslaten op het hele bestand met zoekenden, ze selecteren voor je op basis van een test die iedereen moet invullen.

Test ingevuld; titels bedacht bij plaatjes, aangegeven welke tekening ik mooier vond, die met de ronde vormen of met de hoeken en op allerlei vragen antwoord gegeven en daar kwam een profiel uitgerold. Tsja. Ik weet nog altijd niet of het hebben van sterke meningen nu iets goed of slechts is, maar ik geloof dat ik geacht word het slecht te vinden want er stond wel een waarschuwend woord over in de karakterschets die ik toegestuurd kreeg. Maar goed, blijkbaar mocht ik toch door en ik heb de rest van het profiel ingevuld. Muziekkeuze, huisdieren, wat mijn partner van mij zou moeten weten, dat soort dingen.

En toen begon het wachten. Het is spannend in het begin, maar al snel kom je erachter dat je ook hier het kaf vindt, heel veel kaf. En hoe realistisch is het om af te spreken met iemand in Noord Brabant als je weet dat die niet gaat verhuizen en jij het ook niet van plan bent?

Ook hier de gekken en de idioten. Mensen waar van alles (psychisch) mis mee is, of de mensen die je een mail sturen met alleen het bericht ‘Hoi, ik zou graag je foto zien, J.’ Eh, waarom zou ik jou mijn foto vrijgeven, J.? Als jij niet eens het fatsoen hebt om mij normaal te berichten, je naam te geven of te doen alsof je mij interessant vindt?

Al heel snel kwam ik erachter dat dit ten eerste veel en veel meer tijd zou kosten dan ik had gedacht. En eerlijk gezegd veel meer tijd dan ik bereid was eraan te besteden.

Maar goed, ik had me aangemeld en dan wil je het toch een goede kans geven. Het leuke van Parship is ook dat ze je de abonnementsprijs per maand geven, maar het meteen voor een half jaar afschrijven. Handig bedacht.

Maar al met al, ondanks alle mafketels; mensen die niet kunnen spellen of nog getrouwd zijn, had ik uiteindelijk contact met twee heren die wel leuk leken. Uiteindelijk met beiden afgesproken. 

De één bleek een kletser te zijn, in die zin dat het vooral onzin was wat er uitkwam. Ik had al mijn bedenkingen bij hem toen ik uit zijn profiel en foto had begrepen dat hij golfde, maar ik wilde niet zo oppervlakkig zijn dat ik iemand afwees vanwege een foute hobby. Tijdens de date was hij echter vooral bezig met zijn vorige vriendin, die ongeveer na elke zin genoemd werd, en de belangrijke mensen die hij wel eens had ontmoet en hoe geweldig hijzelf wel niet was. Hij was zelfs zo leuk, dat ik er ook meteen leuker van zou worden als hij naast me zou lopen. Volgens hem dan.

Tsja.

Met de ander had ik leuk contact via de mail, eerst over boeken en geschiedenis enzo en na een eerste date die oke ging, werd een tweede date erg gezellig. Ik was bereid om deze persoon een eerlijke kans te geven. Zou dit iets kunnen worden? Helaas ontstond er toen een enorme communicatiestoornis. Volgens hem zaten we al in een relatie, volgens mij zaten we nog in de fase voór een relatie, namelijk om te kijken of we een relatie konden hebben. En hoewel hij zei dat te begrijpen, bleek hij dat vooral irritant te vinden.

Hij is nog een keer hier geweest om te eten, maar al het gevoel was weg. Halverwege dacht ik ‘ik hoop dat hij snel weggaat, want ik heb het wel gehad hiermee’. Er ontstond ook nog een paar keer een vervelend momentje toen de kat hem krabde (trek je hand dan ook niet weg) en toen ik hem met iets verbeterde. Zo noemde hij de Slag bij Borbola, ik vroeg wat hij bedoelde en hij zei ‘de Duitse inval in Rusland’, waarop ik vroeg ‘Bedoel je operatie Barbarossa?’. Dat vond hij overduidelijk niet leuk, maar ja, ik ben nu eenmaal geschiedenisdocent en hoewel er tig onderwerpen zijn op te noemen waar ik niets of weinig van weet, kun je ervan uit gaan dat ik van geschiedenis wél iets weet. Als iemand daar niet tegen kan, zijn probleem, niet het mijne. 

Enfin, we namen afscheid, beloofden halfhartig om nog eens af te spreken, maar een paar dagen later kreeg ik een mail dat het voor hem niet meer hoefde, omdat hij geen chemie meer voelde. Daar gaf ik hem gelijk in en dat vond ik ook geen punt. Hij had het in zijn mail daarbij kunnen laten. 
Wat me verbaasde was dat hij het nodig vond een extra reden op te geven dat het niets zou worden tussen ons. Volgens hem had ik namelijk teveel boeken. Ik had er zoveel, dat hij het niet meer normaal vond. Hij hield heel veel van lezen en van boeken, zo zei hij, maar ik had zoveel boeken dat hij er bang van was geworden.