The apprentice
De Amerikaanse versie is wel eens op de Nederlandse televisie geweest. Daarin streden allerlei ambitieuze jonge zakenmensen tegen elkaar om uiteindelijk de assistent van Donald Trump te mogen worden. Ik heb nooit helemaal begrepen waarom iemand dat zou willen worden, maar dat is een ander verhaal.
In de Engelse versie strijden twintig jonge zakenmensen (tien mannen en tien vrouwen) om de assistent van Sir Alan Sugar, sorry, Lord Alan Sugar te worden. Het is nog steeds even wennen voor mij om niemand meer gedienstig ‘Natuurlijk Sir Alan’ te horen antwoorden, maar steeds dingen te horen zeggen als; ‘absoluut Lord Sugar, u heeft helemaal gelijk, Lord Sugar’.
Opnieuw; waarom iemand de assistent van Alan Sugar zou willen worden is mij volkomen onduidelijk, net zoals ik na al deze jaren nog altijd niet weet wat Lord Alan Sugar nu precies doet.
Begrijp me niet verkeerd, ik mag Lord Sugar best wel. Hij maakt er geen geheim van dat voor hem het vooral heel belangrijk is dat er winst gemaakt wordt. Hij schijnt zichzelf opgewerkt te hebben van arm jongetje dat niets had naar miljonair, waarna de Labour regering hem een de titel Lord gaf. (Ik geloof dat Tony Blair dat bedoelde met ‘New Labour’) En ik denk dat je best heel gezellig met hem uit eten kunt gaan, met Lord Sugar dan, niet met Tony Blair.
In de eerste versies van het programma kregen de winnende kandidaten een baan bij Lord Sugar, in dit seizoen krijgt de winnaar een investering van een kwart miljoen pond in een gezamenlijke onderneming.
Het programma is simpel. De kandidaten worden verdeeld in twee teams, eerst is het de jongens tegen de meisjes, maar al snel vallen er mensen af en worden de teams door elkaar gehusseld.
Elke aflevering begint hetzelfde, het is nog vroeg in de ochtend als de telefoon gaat in het huis van de kandidaten (ze logeren gezellig bij elkaar) en ze de mededeling krijgen dat ze ergens verwacht worden.
Dan volgt de opdracht, een in elk team wordt de PM; Project Manager gekozen en dat betekent meestal dat je de pineut bent. De opdrachten variëren, maar zijn er geloof ik voor gemaakt om te kijken of de kandidaten beschikken over eigenschappen die je volgens Lord Sugar nodig hebt om geld te kunnen verdienen.
Zo moeten ze bijvoorbeeld een nieuw product verzinnen, het product maken, er een advertentie voor bedenken, en het geheel pitchen. Ik weet niet of ik dit laatste goed schrijf, aangezien ik ook niet precies weet (zelfs niet na al deze tijd) wat pitchen nu precies is. Ik dacht eerst dat het te maken had met onderhoud van raceauto’s en had al visioenen van pitchpoezen, maar dat schijnt toch weer iets anders te zijn.
Enfin, terug naar de vaardigheden, ze moeten ook vaak het product verkopen en het team met de meeste winst (of soms, het minste verlies) wint. Het winnende team krijgt een uitje of een traktatie, het verliezende team moet in ‘the boardroom’ vertellen hoe het komt dat ze verloren hebben, waarna de PM (nog altijd die Project Manager, niet Tony Blair) twee uitkiest die het volgens hem of haar het slechts hebben gedaan en Lord Sugar ontslaat één van hen met de uitgestrekte wijzende vinger en de mededeling ‘you’re fired’.
De vraag is natuurlijk waarom ik dit zo ontzettend leuk vind. Ik denk omdat ik het zo grappig vind om de die kandidaten de meest vreselijke dingen over zichzelf te horen beweren (‘ik heb zoveel charme dat niemand mij kan weerstaan’, ‘ik ben zo geweldig dat Lord Sugar mij wel móet aannemen’) om ze vervolgens de meest basale fouten te zien maken.
Ik heb geen enkel verstand van zaken doen en financiële dingen, en dat wíl ik ook niet hebben. In mijn idee zijn zakenmensen en die financiële types toch nooit helemaal koosjer en echt respectabel kun je hun beroepen ook niet noemen. Maar zelfs ik begrijp dat als je een aantal verschillende voorwerpen zo goedkoop mogelijk moet zien te krijgen (de treasure hunt is altijd een van mijn favoriete onderdelen) het weinig zin heeft om een hoge hoed in de duurste hoge hoeden winkel van Londen te willen kopen en proberen af te dingen van 360 pond naar 50. En dat als je een nieuw soort dierenvoedsel moet bedenken en de focusgroep zegt dat je geen hondenvoer moet maken dat voor alle honden geschikt zou zijn omdat dat niet kan, je dus niet met een hondenvoer moet komen dat voor alle honden geschikt zou zijn.
In deze serie was Lord Sugar op dreef en heeft hij in één aflevering zelfs twéé mensen ontslagen na een mislukte opdracht. Een van de leukste aflevering is altijd als er nog maar enkele kandidaten over zijn, want dan komen de interviews, waarin alle gaten en gaatjes, echt of vermeend, ongenadig aan het licht komen.
Ik geef toe, het is gewoon leedvermaak om mensen die me toch al niet echt aanstaan ongenadig onderuit te zien gaan. Wie gaat er winnen? Ik heb nooit een idee idee. Ik had mijn geld gezet (als ik dat had) op Jim, puur omdat ik zijn Ierse accent leuk vind. Maar uiteindelijk ging hij er er toch uit.
Zo zie je maar weer, het is maar goed dat ik niet in zaken doe, maar oh wat is het amusant.
Reacties
Een reactie posten