Vossenblond, Rascha Peper

Ik mag Rascha Peper graag lezen en was dan ook erg blij dat ik haar nieuwste boek ‘Vossenblond’ zag in de boekhandel.

Het is het verhaal van Walter Tervoort, die archeozoöloog is. Hij werkt aan een opgraving in de grote kerk in Alkmaar en woont zelf in Haarlem. Hij is gescheiden, maar één keer per maand komt Truus op bezoek. Eerst kwam zij via het escortbureau, maar al snel gingen Walter en zij zelf afspreken. Truus wil echter stoppen met het werk en Walter is een beetje pissig; hij moet nu op zoek naar een vervangster.

Via het escortbureau komt Vera bij hem. Niet zijn type, denkt hij in de eerste instantie, ze is te jong en niet ‘volks’ genoeg. Maar al snel wordt Walter gegrepen door Vera en spreekt hij steeds vaker met haar af. Hij wil haar helpen en wil eigenlijk haar redder worden, de enige die haar begrijpt en die voor haar zal zorgen. Vera heeft hier helemaal geen behoefte aan. 

Walter raakt geobsedeerd door Vera en wil steeds meer van haar weten. En als blijkt dat zij misschien dichter bij hem staat dan hij eigenlijk had verwacht, komt Vera gewoon nooit meer terug van het congres in Schotland waar ze naar toe is gegaan. Walter blijft achter met haar hond waar hij op zou passen, treurend om een geliefde die zijn geliefde niet was, en zeker de zijne niet was.

Ik vind het knap hoe Rascha Peper de gedachten van mensen weet te beschrijven, hoe ze zich al helemaal scenario’s voorstellen hoe iets zal verlopen. In haar vorige boeken, zoals ‘Russisch Blauw’ of ‘Wie scheep gaat’ doet ze dit ook geweldig en in dit boek is dat opnieuw het sterke punt.

Jammer alleen dat er zoveel losse draadjes in ‘Vossenblond’ zitten. Het telefoontje dat Walter krijgt dat niet voor hem bestemd is krijgt veel aandacht, maar daarna helemaal niet meer. De foto in de etalage van het reisbureau waarin hij zichzelf herkent levert een zijspoor op waarin Walter op zoek gaat naar de fotograaf, maar dat zijspoor loopt op niets uit als de fotograaf dood blijkt te zijn. Het hoe en waarom van de foto wordt niet meer uitgelegd.

Het meest vage vond ik de hond, die af en toe zijn visie mag geven tussen hoofdstukken
door. En nu snap ik best dat je van een hond niet echt scherpe of puntige observaties hoeft te verwachten (dan moet je toch echt een kat nemen), vind ik dit beest wel heel erg stom. En wat mij betreft voegt het niets toe, het is een wat kinderachtige manier om van buitenaf commentaar te geven op Walter en Vera.

Kortom, Vossenblond is een boek waarin het verhaal van Walter en Vera mooi is beschreven, maar de losse eindjes en die malle hond maken het niet bepaald tot haar beste boek.