De duizend monden van onze dorst, Guido Conti

‘De duizend monden van onze dorst’ is een heel poëtische titel, over een heel poëtisch onderwerp, namelijk de liefde. Want de liefde tussen Marzia en Emma is heel poëtisch. De meisjes komen elkaar tegen op het verjaardagsfeest van Emma, net na afloop van de Tweede Wereldoorlog in Italië.
Marzia’s vader moedigt de vriendschap aan tussen de beide meisjes aan, in de hoop op zakelijk voordeel door het contact met een rijke familie.
Marzia komt logeren bij Emma, de meisjes trekken steeds meer met elkaar op, lezen elkaar gedichten voor (de titel van het boek is een regel uit een gedicht) en er ontstaat verliefdheid. Hun band wordt steeds sterker, maar helaas spelen er allemaal factoren een rol die ze op dat moment niet kunnen plaatsen. De
Het Italië van 1946 is echter niet de plek voor liefde tussen twee vrouwen (nergens in 1946 was daar echt plek voor, lijkt mij zo) en Marzia wordt door haar ouders gedwongen te trouwen en vertrekt met haar nieuwe echtgenoot naar Argentinië. Emma blijft alleen achter. De brieven die Marzia schrijft bereiken Emma nooit.
In Argentinië probeert Marzia een leven op te bouwen met haar man en de twee dochters die ze krijgt, maar Emma vergeet ze niet. Ze houdt niet van haar man, maar probeert wel om haar huwelijk zo goed mogelijk te krijgen.
Emma gaat kunst en fotografie studeren en bouwt daarmee een goede carrière op.
Twintig jaar later, in 1967, vindt er een toevallige ontmoeting plaats, die Emma en Marzia weer met elkaar in contact brengt. Ze vertellen elkaar over hun levens, ze vertellen die gebeurtenissen die ze twintig jaar geleden niet hebben verteld en die wel een rol hebben gespeeld. Marzia wil in de eerste instantie haar leven in Argentinië niet opgeven, maar dan blijkt dat de loyaliteit die ze voelde voor haar man niet meer nodig is. Het einde is mooi en vol belofte.
Guido Conti heeft in dit boek de relatie die ontstaat tussen Marzia en Emma heel mooi beschreven, met alle twijfel die daarbij komt, het aantrekken en afstoten voor je zover bent dat je elkaar de liefde kunt verklaren. De relatie met Pierre vond ik wat moeizamer, omdat ik die man niet sympathiek kon vinden. Tijdens de ontmoeting in 1967 en de gebeurtenissen direct daarna speelt het toeval wel een heel grote rol en dat vond ik jammer. Het trucje van de brieven die zijn achtergehouden is ook niet zo heel erg origineel. De manier waarop Marzia en Emma het contact weer proberen te herstellen en het einde vond ik wel weer heel erg mooi beschreven. Je kunt je voorstellen dat het zo gaat.
Kortom ‘De duizend monden van onze dorst’ is een boek met hier een daar een paar minpuntjes waar ik over viel, maar wel een boek dat mooi is geschreven en met een einde vol tedere hoop.