Yoga is geen wedstrijd

Tenminste, zo zou het moeten zijn. Als het goed is dan doe je Yoga voor jezelf en het enige dat telt, is wat er op jouw matje gebeurt. Helaas werkt dat bij mij niet altijd zo heel erg goed. Zelfs al ben ik druk bezig in de Neerkijkende Hond, ik kijk vaak toch snel of de persoon op de mat achter me rechter staat dan ik, of het langer vol kan houden.

Ik probeer dit wel los te laten en mezelf niet te vergelijken met anderen. Ik kan me herinneren dat toen ik les volgde in Rotterdam, ik de eerste weken vreselijk jaloers was op een medeleerling, die zonder enige (zichtbare) moeite zich in de lastigste houdingen boog en die ook nog eens heel lang aan kon houden. Het was zelfs zo dat ik soms dacht; ‘Waarom zou ik het nog proberen, zoals zij het kan lukt het mij nooit’.

Pas na een tijdje kwam ik erachter dat zij jarenlang balletdanseres was geweest en toen begreep ik ook dat het vrij belachelijk was om mijzelf met haar te vergelijken. Het ging er niet om dat ik net zo goed moest worden als deze vrouw, maar het ging erom dat ik het zo goed mogelijk deed voor mezelf.

Zelfs als ik thuis bezig ben, dan kan ik het niet helemaal los laten om een oordeel te geven, of te vergelijken hoe het gaat ten opzichte van de dag ervoor. Ik ga een soort wedstrijd met mezelf aan. ‘Gisteren deed je deze serie drie keer, nu kijken of het vier keer kan.’ ‘Gisteren ging de boomhouding goed, dus nu moet het ook goed gaan.’

Ook dit is onzin, want de ene dag gaat mijn les of gaan mijn thuis oefeningen een stuk beter dan een andere keer. Ik moet proberen om dit los te laten, niet te denken in; ‘Dit ging goed, of dit ging slecht’. Yoga is.

Ik probeer om als ik mezelf betrap op een vergelijking met een medestudent het oordeel los te laten. Het gaat er niet om of ik het beter of slechter ben dan die ander, het gaat erom dat we beide met dezelfde asana (houding) bezig zijn. Elk met onze aandacht bij onszelf.

Een mooi idee, en hopelijk kan ik dat ook in andere situaties toepassen.