Shoppen helpt

Oke, een boude uitspraak. Ik weet het. En ik denk ook niet dat als je koopverslaafd bent, dit zo’n goed idee is. Maar soms is het gewoon waar. Als ik me echt rot voel, dan knap ik nergens zo van op dan van een rondje langs de winkels. En dan bedoel ik eigenlijk maar één soort winkel, voor mij gaat retail therapy alleen maar op in de boekhandel.

Als ik me rot voel, of ellendig, dan hoef ik geen schoenen, tassen, kleren, make-up of elektronische hebbedingetjes. Ik wil boeken.

Een tijdje geleden was het zover. Ik had een absolute rotdag, dingen die anders liepen dan ik had gehoopt, mensen die tegenvielen; ik had tegenwicht en afleiding nodig.

Gelukkig zit er hier in de stad een groot filiaal van Selexyz Scheltema, dus nadat ik had uitgehuild over de telefoon bij vriendin M. en mijn moeder, heb ik de bus naar de stad genomen.

In de boekhandel heb ik meteen een mandje gepakt, zodat ik zonder erover na te denken boeken erin kon gooien. Maar echt zonder erover na te denken doe je zoiets natuurlijk nooit. Ik in ieder geval niet. Mijn strategie is om categorie voor categorie af te lopen, en boeken van schrijvers die ik leuk vind te zoeken, of nieuwe titels die mijn blik vangen te bekijken. Een boek dat ik zocht was me aangeraden door vriendin M., maar dat kon ik niet vinden, ik was de auteur namelijk vergeten. Bij de klantenservice nagevraagd, die het boek voor me wilden bestellen, want ze hadden het niet. Nadat ik de auteur had gehoord was ik niet verbaasd dat ik die was vergeten. Audrey Niffennegger, ik had er al hele andere varianten van gemaakt. Enfin, vandaag was het er en ik heb het opgehaald. ‘De vrouw van de tijdreiziger’ is nu in mijn bezit.

Verder heb ik van John leCarre ‘Ons soort verrader’ meegenomen. Vier sterren in de VN thrillergids én een mooi prijsje van 12.50 euro is dubbel leuk. In dezelfde hoek ook een boek gevonden over een vrouw die wegvlucht naar Venetie om aan iemand te ontkomen (Emily Barr, De perfecte leugen).

In de afdeling literatuur vond ik twee Italiaanse romans, die ik altijd zorgvuldig bekijk (niet altijd koop, maar wel vaak) namelijk Antionio Penchacchi met 'Het Mussolinikanaal'. Dit gaat over een paar generaties landarbeiders in Italie in de tijd dat Mussolini opkwam. Dit boek heeft in 2010 de Premio Strega gewonnen, dé literatuurprijs in Italie. Dat is voor mij altijd wel een aanbeveling. Ik heb al heel wat mooie boeken gelezen die die prijs gewonnen hebben. Ook in deze categorie Guido Conti, met 'De duizend monden van onze dorst' over twee vrouwen die in het Italie van net na WOII verliefd op elkaar worden. Dit is natuurlijk not-done in die tijd en zij gaan verder met hun levens apart van elkaar.

Tot slot in de afdeling Engels en fantasy een nieuw deeltje in de Disk-world serie van Terry Pratchett, ‘Reaper man’. Wat is die man grappig. Ik lees deze boeken graag op vakantie, omdat het formaat heel handig maar, maar ze zijn feitelijk erg onhandig omdat ik regelmatig hardop zit te gieren van het lachen en menigeen in wachtruimte, vliegtuig of trein kijkt elke keer vreemd op.

Veel Italiaans, maar dat komt omdat het zomer is. In de winter koop ik boeken over Rusland, in de zomer over Italie.

Ik heb echt niet alles gekocht wat er te koop was, zelfs niet alles wat ik eventueel wel zou willen hebben.

Doordat ik zeker een uur lekker liep te snuffelen, boeken bekeek, achterflappen las, kaften bestudeerde en wikte en woog wat ik wel en niet wilde kopen en uiteindelijk met een volle tas de deur uitging, was mijn nare gevoel grotendeels verdwenen. Ik voelde me nog niet goed, was nog altijd verdrietig, maar de afleiding had gewerkt, het tegenwicht was er weer. En ik heb een paar prachtige boeken die ik in de komende weken kan lezen en waar ik de komende jaren van geniet.

Gelukkig komt zo’n noodzakelijke koopbui niet al te vaak voor, want hoewel boeken altijd goed voor je ziel zijn, zijn ze het zelden voor je portemonnee.