Rome, eeuwige stad

Ik zeg wel eens voor de grap dat de helft van mijn hart in Rome ligt, maar zo voelt het wel. Als ik daar aankom op station Termini, dan voel ik me meteen thuis. Of de straten nu vergeven zijn van toeristen of niet, het maakt me niet uit, ik ben in Rome. Dit is een stad waar ik zonder me een moment te vervelen rond kan lopen, op pleinen kan zitten, kan genieten van al het moois, de sfeer, de mensen, van de stad.

Fascinerend vind ik dat je geschiedenis hebt op elke straathoek en zoveel lagen geschiedenis zo vlak bij elkaar. Barok Rome naast Renaissance Rome, naast modern of fascistisch Rome, naast vroeg christelijk Rome, naast keizerlijk Rome of Rome uit de tijd van de Republiek. Het is een stad waar men zich zelf ook bewust is van die geschiedenis. Waar de geschiedenis ook steeds opnieuw wordt gebruikt en hergebruikt. Stenen van tempels uit de Romeinse tijd werden gebruikt voor de christelijke kerken, en de gebouwen van Mussolini zijn ook nog te zien.

Het is een stad van de grootste gebouwen, gebouwd om indruk te maken. Een stad van kerken die je de adem benemen als je binnenkomt, de ene nog mooier en uitbundiger dan de andere. De heldere lichtheid van de Santa Maria Sopra Minerva, de marmeren pracht van de San Ingatio of de grootsheid van de Sint Pieter, elke kerk heeft een andere sfeer.

Een stad van pleinen, gezellig en vol sfeer. Het Piazza Navona is daarin bij mij favoriet, met de kunstenaars aan de ene kant en de dansgroepen, mimespelers etc aan de andere kant. (Ik zeg wel eens dat als ik dood ga, ze mijn hart mogen begraven op het Piazza Navona. Volgens mijn moeder zal dat alleen gebeuren als ik met Silvio Berlusconi trouw, zodat hij speciaal voor mij een wet kan bedenken waardoor dat kan. Daar zal dus helaas niets van komen J) Maar ook het Piazza della Rotunda is ’s avonds gezellig, als je op de voet van een pilaar van het Pantheon zit om naar de mensen op het plein te kijken.

Een stad van mooie parken, zoals de Villa Borghese, waar je een middag heerlijk in de schaduw kunt zitten, of een fiets kunt huren, of bootje kunt roeien op de vijver.

Een stad met gekmakend verkeer, waar je af en toe gewoon moet oversteken en de automobilisten moet dwingen om voor je te stoppen (‘just stare them down’). Een stad vol scooters die overal tussen door glippen, vaak met keurig geklede heren en dames erop en waar de auto’s driedubbel geparkeerd staan.

Een stad met een heel eigen logica; dat iets een voetgangersgebied is wil namelijk nog niet zeggen dat er geen auto’s rijden en staking is er elke vrijdag, tenzij die niet doorgaat.

Dat ik deze week iemand in een auto de weg kon wijzen naar het station, vond ik wel een bewijs dat ik al een beetje thuis ben ik deze fascinerende, prachtige en vooral eeuwige stad.