Kasten en de emancipatie
De enige kamer die hier in huis na de verhuizing nog niet op orde was, was het kleine slaapkamertje. Dat moest een studeerkamer worden. Al mijn school en studieboeken lagen al uitgepakt op stapels op de vloer, maar er was nog geen kast. De stellingrekken die ik in het oude huis had gebruikt, waren na een keer of 8 verhuisd te zijn volkomen in elkaar gestort en ik heb ze in Rotterdam aan het grof vuil meegegeven.
Ik was er nog niet aan toe om nieuwe kasten te kopen, maar de rommel begon me wel te irriteren. Ik kon de afgelopen weken niets vinden en kon ook niets opruimen, allebei heel vervelend.
In de voorjaarsvakantie ben ik toen toch maar op zoek gegaan naar nieuwe boekenkasten. Die konden bezorgd worden, maar zouden niet naar boven gebracht worden. Ik riep nog heel stoer dat me dat wel zou lukken. Ik heb al heel wat naar boven en naar beneden gesjouwd, ik heb namelijk nog nooit in een flat met een lift gewoond en alles moet altijd via de trap. En je wil ook als zelfstandig, geëmancipeerd mens niet meteen toegeven; ‘nee, die pakketten krijg ik niet naar boven, pap, wil je me helpen?’ Ik woon al bijna 14 jaar op mezelf, ik moet toch een paar dingen zelf kunnen regelen.
Enfin, toen kwamen de bouwpakketjes. Zwaar, erg zwaar. Te zwaar. Of liever gezegd, volkomen ontilbaar.
En dan kun je twee dingen doen, je kunt je een breuk sjouwen en een hernia oplopen terwijl je van de trap afvalt, of je kunt toegeven dat je jezelf hebt overschat en je vader bellen.
Dat laatste heb ik dus gedaan. Samen die enorme pakketten naar boven gesjouwd (bedankt, pap!) en toen kon ik aan de slag. Want kasten in elkaar zetten kan ik wel zelf. Klauwhamer en boor in de hand en aan de slag.
Binnen een uur had ik de eerste en binnen een half uur had ik de tweede kast in elkaar. Dat er in beide kasten één klein rotschroefje niet doet wat het doen moet, maakte me niet uit. Ze stonden, de boeken stonden erin en ik kon beginnen om ook dit laatste kamertje op te ruimen en gezellig te maken.
Binnen een uur had ik de eerste en binnen een half uur had ik de tweede kast in elkaar. Dat er in beide kasten één klein rotschroefje niet doet wat het doen moet, maakte me niet uit. Ze stonden, de boeken stonden erin en ik kon beginnen om ook dit laatste kamertje op te ruimen en gezellig te maken.
Met mijn trots weer een heel klein beetje intact.
Reacties
Een reactie posten