The book of lost things, John Connolly

John Connolly kende ik vooral van zijn spannende boeken over privé detective Charlie Parker die ik onweerstaanbaar vind vanwege de mengeling van spanning, humor en sfeer. John Connolly is een van de weinige schrijvers waar ik blind boeken van koop.

‘The book of lost things’ is geen gebruikelijke John Connolly want dit boek speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog en het gaat over een jongetje van twaalf. Davids moeder is overleden en zijn vader vindt een nieuwe vrouw. Ze verhuizen naar een groot huis op het platteland en al snel komt er een nieuwe baby.

David vindt al deze veranderingen maar niets en ziet het ook als een soort verraad aan zijn moeder. Zijn vader stuurt hem naar een psychiater, maar daar heeft David niets aan, want die man snapt er helemaal niks van. Dit vind ik er mooi beschreven, je ziet hoe David vanuit zijn kijk reageert op de gebeurtenissen om hem heen.

Tijdens een bombardement komt David terecht in een andere wereld, waar hij zijn weg moet zien te vinden. Hij krijgt de hulp van een houtvester en ontmoet een heleboel andere figuren. Een aantal daarvan lijken op figuren uit sprookjes of verhalen en elk verhaal geeft David nieuwe inzichten.

Sommige stukken zijn hilarisch grappig, de communistische zeven dwergen hebben de hele trein coupé vermaakt omdat ik tijdens het lezen niet kon stoppen met hardop lachen. De scene zou regelrecht uit Monty Python kunnen komen. 

Andere gedeeltes zijn bizar of zelfs eng om te lezen, de wereld waar David in terecht is gekomen is niet altijd even vriendelijk of kinderen goed gezind.

Het einde is bijzonder en niet zoals ik had verwacht.

Een mooi en bijzonder boek over volwassen worden in een moeilijke tijd en onder moeilijke omstandigheden. John Connolly heeft naar mijn idee heel knap weten over te brengen hoe een kind naar een situatie kan kijken en ook hoe dit kan veranderen.

Uitgegeven in 2006