Terugkeer naar Baraule

Van mijn tante E. heb ik voor mijn verjaardag het boek 'Terugkeer naar Baraule' gekregen van Salvatore Niffoi.

Het is het verhaal van Carmine Pullana, een bekend chirurg die stervende is en voor de longkanker hem definitief te pakken neemt eindelijk wil weten wat zijn afkomst is.

In het jaar dat hem nog rest woont hij in het dorp en spreekt hij met allerlei mensen die zich de gebeurtenissen van zoveel jaren geleden nog kunnen herinneren.

De vreselijke dag toen het pasgeboren kindje gevonden werd bij de zee, losgesneden uit de buik van zijn moeder door de man die wel de echtgenoot van de vrouw was, maar niet de vader van het kindje. Tijdens zijn hele kindertijd achtervolgt dit verhaal hem, de andere kinderen kwellen hem omdat hij niet weet wie zijn vader is, wat er gebeurd is.

Nu is Carmine terug en hij wil weten wat er gebeurd is. Wie was er getuige, wat is er precies gebeurd en welke rol speelden de vissers, de nonnen, de dorpelingen, de familie die Carmine heeft opgenomen, het meisje op wie hij verliefd was, de hoer van het dorp, de arts, de gekkin aan de rand van het dorp of de man in de inrichting? 

Iedereen die hij spreekt heeft een eigen verhaal. Ieder nieuw verhaal is een gedeelte van de puzzel, Carmine komt steeds dichter bij de waarheid. Een waarheid die toch weer anders lijkt te zijn dan hij dacht.

Dit is een bij tijden ongemakkelijk boek omdat ik soms bijna niet verder kon lezen in de pijnlijke levens die Salvatore Niffoi beschrijft. Geen van de mensen in Baraule heeft het gemakkelijk, en door de beschrijvingen van Niffoi, die een nare smaak in je mond kunnen achterlaten, proef, ruik en voel je hoe die mensen leven en wat ze elkaar hebben aangedaan.  

Geen prettig boek waarin je na afloop je tevreden voelt over goedheid en de mensheid in het algemeen.

Wel een heel mooi boek, waarin vooral het laatste stuk over Diegu me diep ontroerde. Diegu leeft al zeven jaar in een psychiatrische inrichting waar hij een cel heeft zonder matras of beddengoed, alleen een metalen nest in de spiraal. Hij levert het laatste stukje van de geschiedenis aan Carmine, die hem als troost verlost uit zijn lijden met een fles aquavit.

Een mooi boek ook dat je meeneemt op de reis van Carmine; door het dorp, door al die levens, van pijnlijk detail tot vreselijk einde, van het begin van de geschiedenis, tot het slot waarin Carmine niet wacht op de dood, maar terugkeert naar de zee, de erfenis van zijn vader en zijn moeder meenemend.

Een boek dat ik niet weg kon leggen, hoe graag ik dat soms ook wilde.