Het oog van de rode tsaar, Sam Eastland

Het is altijd een gok om historische personen of gebeurtenissen te gebruiken in een boek, een roman of een detective. De kans dat je fouten maakt of er een rommeltje van maakt is niet ondenkbaar.

Sam Eastland heeft de gok gewaagd en hoewel er wel iets op aan te merken is, is ‘Het oog van de Rode tsaar’ geen slecht begin van wat een serie moet worden.

De hoofdpersoon is Pekkala, een Fin die in dienst komt van het Finse regiment van de Russische tsaren. Hij weigert om het bevel van een sergeant op te volgen omdat zijn paard hierbij gewond raakt en tsaar Nicolaas II merkt hem op. Hij ziet in Pekkala een man die volkomen onkreukbaar en onomkoopbaar is, met bovendien een goed geheugen en kennis van de dood omdat zijn vader begrafenisondernemer was. Tsaar Nicolaas stelt Pekkala aan als inspecteur in buitengewone dienst, alleen verantwoording schuldig aan de tsaar zelf. Hij komt bekend te staan als ‘Het oog van de tsaar’.

Als de revolutie uitbreekt wordt Pekkala opgepakt en wordt hij veroordeeld tot een strafkamp in Siberie, waar hij weet te overleven in verschrikkelijke omstandigheden.

In 1929 wordt hij gehaald, hij krijgt een nieuwe opdracht van de nieuwe ‘tsaar’ de ‘rode tsaar’; Stalin.

De communistische bewindhebbers hebben namelijk geen idee wat er eigenlijk met de tsaar en zijn familie gebeurd zijn, of ze zijn vermoord en zo ja, door wie. Aan Het Oog de taak dit uit te zoeken. Hij doet dit met behulp van zijn broer die commandant is in het Rode leger, en een jonge volkscommissaris die Kirov heet.

Ze vinden een graf waar de leden van de Keizerlijke Familie in liggen, op één na, het overblijfsel van het zoontje Alexei ontbreekt. Heeft Alexei de executie misschien weten te overleven? Uiteindelijk blijkt het toch anders te zitten.

Stalin is tevreden met de uitkomst en Pekkala zal voortaan voor hem werken, als ‘Het oog van de rode tsaar’.

Zoals ik al zei, een goed begin van wat een serie zal gaan worden. Prettig leesbaar, met hoofdstukken die afwisselend 1929 beschrijven als de jaren ervoor toen Pekkala in dienst kwam van tsaar Nicolaas.

Pekkala is een interessante en integere man, die een goede hoofdpersoon vormt. Ik ben benieuwd hoe de samenwerking met Kirov verder zal verlopen.

Het probleem zit hem wat mij betreft bij dit boek in twee dingen. Ten eerste lijkt het mij sterk dat iemand die zo’n sterk geheugen heeft als Pekkala en die zo dicht bij de Keizerlijke familie stond zich zou vergissen in de identiteit van iemand die beweert Alexei te zijn. Maar goed, hier kan de wens dat Alexei het bloedbad heeft overleeft een rol gespeeld hebben.

Het tweede probleem is ernstiger. Toen de lijken werden begraven (na heel wat gesol en heel en weer gesleep) werden twee lichamen niet bij de rest van de familie gelegd, dat van Alexei en van een van zijn zussen. Die twee werden apart begraven. De situatie zoals die in het boek voorkomt dat de tsaar, de tsaritsa en de vier dochters bij elkaar liggen heeft nooit plaatsgevonden.

Op het einde van het boek geeft Sam Eastland keurig een chronologisch overzicht van de historische situatie, maar ik vond het een tikkeltje ergerlijk dat hij niet de werkelijke situatie van de graven in zijn verhaal heeft gebruikt. Maar goed, dit was het eerste boek en ik wacht het volgende boek af, dat ik zeker wil lezen.