Eten bidden beminnen & Eat Pray Love

Eten bidden beminnen van Elizabeth Gilbert is al een paar jaar geleden uitgekomen en is een boek dat de meesten wel zullen kennen, in ieder geval zullen de meesten ervan gehoord hebben.

Het is het verhaal van Elizabeth, Liz, die het voor elkaar heeft. Leuke man, leuk huis, leuke carriere. Maar dan komt er een moment dat ze beseft dat ze zo niet verder wil, dat ze wil reizen en andere plannen heeft dan voor de rest van haar leven vast te zitten. Ze wil scheiden van haar man en dit is geen gemakkelijke scheiding. 

Liz stort zich vervolgens in een relatie met David en zij maken elkaar enorm gelukkig, maar ook doodongelukkig. Liz beseft dat deze relatie geen permanente oplossing biedt. Ze wil nu de dingen doen die zij echt wil doen, niet alleen wat er van haar verwacht wordt of wat er ‘nu eenmaal bij hoort’.

Liz besluit om een jaar te nemen erachter te komen wat ze nu precies wil en wat voor haar belangrijk is. Ze kies drie landen uit, Italië, India en Indonesie (Bali) waar ze steeds een paar maanden zal blijven. Gelukkig is er een uitgever die haar een voorschot betaalt om hier een boek over te schrijven.

Liz begint in Rome, Italië. Hier leert ze loslaten, genieten van het leven, en heerlijk eten. Dit gaat niet vanzelf. In het begin zit ze nog vast in het verdriet van de verbroken relaties met haar man en met David, maar langzaam krijgt Italië grip op haar. Italië draait om zichzelf vinden in plezier, in de aardse genoegens van een heerlijke maaltijd, het gezelschap van vrienden, de zon, de mooie omgeving. Ze leert mensen kennen die haar bij deze zoektocht helpen, zoals Giovanni, die haar Italiaans leert of Luca Spaghetti die haar leert eten.

Daarna gaat Liz naar India, naar de ashram van de goeroe die ze heeft leren kennen via David. Ze wil hier een aantal maanden blijven om zichzelf beter te leren kennen, om stil te worden, beter te mediteren en spirituele rust en tevredenheid te bereiken. Ook dit gaat niet zo heel gemakkelijk. Mediteren is een verschrikking, de werkjes die iedereen moet doen in de ashram brengen haar niet wat ze ervan had verwacht. Ze leert ook hier weer mensen kennen, waaronder Richard uit Texas, die haar helpen te beseffen dat je jezelf niet helemaal hoeft te verliezen, om als een soort esoterische superheldin door de ashram hoeft te schrijden om voor jezelf rust en ruimte te creëren in jezelf.

Om het jaar af te sluiten gaat Liz naar Bali, om naar een oude medicijnman te gaan waar ze een jaar eerder ook was, die haar had voorspeld dat ze bij hem terug zou komen om bij hem in de leer te gaan.

Tijdens haar tijd op Bali probeert ze de twee lessen die ze heeft geleerd in Italië en India te integreren en in balans te brengen. Ze ontmoet Felipe en ze worden verliefd. Uiteindelijk besluiten ze om te kijken of ze een relatie samen op kunnen bouwen, ondanks het feit dat ze niet in hetzelfde land wonen.

Ik heb genoten van het boek, de schrijfstijl van Liz Gilbert is duidelijk, met een ironische ondertoon die erg prettig aandoet. Niets zo vervelend als een schrijver die zichzelf te serieus neemt. De delen Italie en India vond ik erg interessant, ik kreeg gewoon zelf zin om pizza in Napels te eten, of gewoon een enorme maaltijd te bestellen in Rome, of zelfs voor een tijdje naar een ashram te gaan.

Het gedeelte over Bali vond ik soms wat minder, omdat ik het zo vreemd vond dat een oude medicijnman zomaar tegen een vreemde vrouw uit Amerika zou zeggen, ‘kom volgend jaar maar terug en ik leer je alles wat ik weet’. Die gedeeltes vond ik wat zwak, maar de romance met Felipe vond ik wel weer erg mooi.

In 2010 is dit boek verfilmd met Julia Roberts in de hoofdrol. Ik heb de film Eat Pray Love gisteren gezien (gekocht voor nog geen tientje bij de Hema, dat is altijd leuk) en hoewel ik erg slechte kritieken heb gelezen, vond ik de film niet slecht.

De film duurt lang, dat is waar (140 minuten), maar ik heb me geen moment verveeld. Julia Roberts is een prachtig mens en een goede actrice waar je geen genoeg van krijgt en de mooie locaties zijn ook schitterend in beeld gebracht.

In de film vond ik het Indiaase gedeelte wat minder, omdat er minder goed uit de verf kwam wat haar doel hier was en welke les ze hier uit meenam, maar het Balinese gedeelte vond ik beter dan in het boek.

Niet alles kwam even duidelijk of even uitgewerkt in beeld, en natuurlijk zijn er ook heel wat cliches in de film. Dat de film in Italië geen goede kritieken kreeg, begrijp ik wel, het Italië deel hangt aan elkaar van mooie plaatjes van Rome, charmante Italianen en eten. Maar het is wel heel mooi gedaan.

Kortom, wat mij betreft zijn boek en film beide aanraders!