The cincinnati kid (1965)

Een film over pokerspelers, kan dat interessant en leuk zijn ook voor iemand die absoluut niets weet van kaarten in het algemeen en poker in het bijzonder? Het antwoord is een hardgrondig ‘ja!’

In The Cincinnati Kid uit 1965, speelt Steve McQueen een jonge pokerspeler, Erik Stoner, alias ‘de Kid’. Hij wordt door iedereen beschouwd als de meest veelbelovende pokerspeler op dat moment.

De enige tegen wie hij nog niet heeft gespeeld is de absolute top, Lancey Howard, alias ‘The Man’, gespeeld door Edward G. Robinson.

‘The Man’ komt naar New Orleans en met behulp van zijn vriend Shooter (een geweldige Karl Malden) wordt er een pokerspel georganiseerd tussen The Man en The Kid.

Shooter is getrouwd met Melba, gespeeld door Ann-Margret (volgens sommigen de mooiste actrice aller tijden, maar ik vrees dat ik nog nooit van haar gehoord had)

Melba wil maar één ding en dat is winnen. In de eerste scene waarin we haar zien is ze bezig om de puzzelstukjes van een legpuzzel bij te vijlen, zodat ze passen. Ze is getrouwd met Shooter en dat levert niet echt het geld of de prestige op die ze had gehoopt. Ze doet haar uiterste best om The Kid te verleiden, maar omdat Shooter zijn vriend is gaat die daar niet op in. Eriks eigen vriendin, Christian, zou graag wat meer vastigheid willen, maar Erik is daar nog niet aan toe en spreekt dit niet uit.

Lancey Howard speelt alvast een partij waarbij Shooter de dealer is en een van de rijkste mannen van de stad, Slade, volkomen wordt ingemaakt door Lancey Howard. Slade wil wraak hij wil dat Shooter tijdens de wedstrijd tussen The Kid en The Man de kaarten zo zal delen dat The Kid zal winnen. Shooter weigert eerst, het heeft hem een heleboel jaren gekost om de reputatie van eerlijke dealer te krijgen die hij nu heeft, maar Slade heeft schuldbekentenissen van Shooter én schadelijke informatie over Melba. Hiermee dwingt hij Shooter om in zijn plan mee te gaan.

Als de wedstrijd begint zijn de verwachtingen hoog gespanen. De inzetten zijn hoog, de spelers goed. Langzaam worden de mindere spelers uitgeschakeld en gaat de strijd alleen nog maar tussen The Man en The Kid.

Erik komt erachter dat Shooter hem bevoordeelt met kaarten en weet het voor elkaar te krijgen dat de reserve dealer, Lady Fingers, de kaarten deelt tijdens het laatste deel van het spel.

Iedereen verwacht dat The Kid zal winnen. Hij is de beste, The Man is op zijn retour. En lange tijd ziet het ernaar uit dat The Kid inderdaad aan de winnende hand is. Hij besluit alles op alles te zetten en dan gebeurt het ondenkbare, The Kid verliest. Als Erik bijna versuft door de klap opstaat en zijn spullen pakt, zegt Lancey Howard tegen hem; ‘Kid, you’re good, but as long as I am around, you will only be second best.’

Nu weet ik echt helemaal niets van kaarten, maar dat maakt voor deze film eigenlijk heel weinig uit. De spelers, en dan vooral Steve McQueen, Karl Malden en Edward G. Robinson zijn zo goed dat je meeleeft met de karakters. Het gaat om de spanning tussen de  man aan de top en de jonge hond die het stokje wil overnemen. Het gaat om een eerlijk man die iets moet doen tegen zijn zin, en het effect dat dit heeft op vriendschap.

De laatste pokerpartij is ontzettend spannend, want het gaat niet om die kaarten, het gaat om de gezichtsuitdrukkingen en de subtiele gebaren van The Man en The Kid. Die geven aan wat er gebeurt en als kijker houdt je je adem in.

Steve McQueen weet The Kid iets mee te geven waardoor je met hem meeleeft, je begrijpt zijn ambitie en de teleurstelling als het misgaat is bijna tastbaar.

Natuurlijk kun je duidelijk zien dat deze film uit de jaren 60 komt. De film moet zich afspelen in de jaren 30, maar de kleding en vooral de haarstijl van de vrouwen is overduidelijk jaren 60. Als op een gegeven moment Erik Stoner Shooter vastgrijpt en tegen de deur duwt, zie je de hele muur meebewegen. Maar dat zijn kleine dingen in een verder prachtige film, met een geweldige Steve McQueen.