Haar naam was Sarah

Soms bezwijk ik voor de hype. Ik weet vaak lang weerstand te bieden, Kluun heb ik pas een paar jaar nadat zijn boek uitkwam gelezen en ‘De vliegeraar’ is er nog altijd niet ingekomen bij mij. (dat zal ook niet gebeuren, want ik vind Afghanistan eerlijk gezegd maar matig interessant. De enige periode waar ik met betrekking tot Afghanistan over wil lezen is de Russische inval in 1979 en daar gaat ‘De vliegeraar’ niet over)

Als je dan toch bezwijkt word je soms aangenaam verrast, zo vond ik ‘Kwam een vrouw bij de dokter’ van Kluun leuk en ontroerend en dat had ik niet verwacht.

 Maar soms, soms dan wens ik dat ik weerstand was blijven bieden, want soms is de hype echt overdreven en zit je met een tegenvallend boek.

Voor mij is dit het geval met ‘Haar naam was Sarah’. Het verhaal van een Amerikaanse in Parijs, die achter de gebeurtenissen van een grote razzia tijdens de oorlog komt. Parallel daarmee loopt in het begin het verhaal van een meisje dat tijdens die razzia met haar ouders thuis is opgehaald en haar broertje in de kast heeft verborgen met het idee dat ze later weer terug zouden komen.

Het begint goed, het verhaal van het meisje, Sarah is pakkend geschreven en je begrijpt helemaal hoe de situatie zich op die manier kon ontwikkelen. De stukjes ertussen door van die Amerikaanse zijn wat irritant, maar nog niet storend. Maar naarmate het boek vordert, neemt het verhaal van die Amerikaanse het helemaal over.

En mijn god, wat is dat een vervelend mens. Wat een zeurende, oppervlakkige tuttebel. Het is een groot wandelend cliché, haar man (‘de archetypische Fransman’) is ook een wandelend cliché en alle karakters zijn zo plat beschreven dat niemand goed uit de verf komt en niemand sympathiek is.

Het is ook zó Amerikaans, met het ‘oh wat erg allemaal, en goh, wat raar dat die Fransen het hier nooit over hebben’. En dat constant van de een of andere tuttebel die zelf helemaal nergens van af wist, maar wel meteen een oordeel heeft én het idee dat het haar morele taak is om iedereen van de gebeurtenissen op de hoogte te stellen.

Voeg daarbij onwaarschijnlijkheden zoals haar zus die binnen vijf minuten de familie in Amerika gevonden heeft (zelfs Derek Bolt kan dat niet zo snel) en het einde waarin alle eindjes op Hollywood-achtige wijze aan elkaar worden geknoopt en je hebt een boek dat bij de eerst volgende schoonmaak ronde uit mijn boekenkast is verdwenen.