Zielige katjes

Een keer per jaar moeten de poezen naar ‘oom dokter’ zoals Claudia dat altijd noemt en dat regel ik altijd in de grote vakantie. Ik haal de vervoersboxen een paar dagen van tevoren naar boven, zodat ze er alvast aan wennen. 

Ik weet onderhand hoe ik ze aan moet pakken. Corrado kan ik niet gewoon optillen en als ik de box naar hem toe breng, is hij verdwenen. Corrado moet ik in zijn nekvel grijpen als hij nietsvermoedend naast mij zit, en dan moet ik hem met een hand om zijn achterpootjes naar de box dragen. Snel laten zakken en de deksel dicht: Corrado zit. Silvia is een ander verhaal, die heeft een hekel aan dat nekvelgedoe en wordt erg wild als ik dat probeer. Maar als ik haar gewoon optil en voor haar vervoersboxje zet, loopt ze uit zich zelf naar binnen. Maf beest.

De nieuwe dierenarts die ik hier heb gevonden, is me niet zo heel goed bevallen. Kundig genoeg, dat is het niet, maar iets te gek op allerlei nieuwe snufjes. Ze moesten ander (duur) voer, en omdat Silvia wel eens voor de bak plast zou haar urine onderzocht moeten worden. Ik zou dan een lege bak met plastic korrels moeten aanschaffen en meteen met die urine moeten komen. En hij had nog wat van dat soort dingen. 

In Barendrecht had ik een heel fijne dierenarts die ze altijd grondig onderzocht, maar die niet met allerlei wilde plannen kwam. Volgens hem had Silvia geen blaasontsteking en was dat voor de bak plasserij een uiting van stress of aandacht trekken. En dat heeft hij kunnen onderzoeken zonder plastic korrels of andere ongein.

Wij hadden vroeger een tandarts, die precies hetzelfde deed. Hij was een heel goede vakman, maar hij had altijd de nieuwste snufjes en die wilde hij ook uitproberen. Een controle kon wel een uur duren en als hij een vulling aanbracht, deed hij de opbouw voor de eventuele kroon er alvast onder. De rekening was navenant.

Volgens de dierenarts hadden de poessies vlooien en ik kreeg pipetjes mee om in hun vacht te doen, zodat die rotbeesten dood gingen. (de vlooien, niet de poezen) Ik had zelf die vlooien nog niet opgemerkt, maar goed, de dokter zal het wel weten. Ik heb het dat weekend daarop dus erg druk gehad met alles zuigen, dweilen en het draaien van ongeveer 300 wassen. Nou, elke vlo die er nu nog tussendoor is gesprongen die heeft geluk, veel plezier ermee.

Corrado was snel over het hele gebeuren heen, een dagje verlatingsangst (waarbij hij me zelfs in de badkamer volgt en ontzettend begint te miauwen als hij me niet kan vinden), maar dan is het voor hem weer voorbij.

Silvia ziekt uit

Helaas duurde het voor Silvia langer, zij had namelijk oorontsteking. Dat hebben ze allebei wel eerder gehad en ik moest toen 1x per dag met een tube met zalf hun oortjes doen. Ik kreeg weer zo’n tube mee. Nu heeft Silvia kleine oortjes met een smal gehoorgangetje en het is bijna niet te doen. Nog erger is dat ze gewoon bang voor me werd; als ik er aankwam, dook ze meteen weg onder het bed of onder de stoel. Tot overmaat van ramp is ze toen ook nog een paar dagen verkouden geweest, ik hoorde steeds een enorm genies uit dat kleine beestje komen. Ze is er zelfs een dag helemaal hangerig van geweest en heeft toen de hele dag in bed gelegen. Mijn bed, welteverstaan.

Gelukkig was het een paar dagen later al weer helemaal over en toen ze terug moest voor controle voor haar oortjes heb ik er niets over gezegd. Deze dierenarts was me iets te enthousiast in het bedenken wat er dan allemaal gedaan zou kunnen worden.  Voor dit jaar is het leed weer geleden, maar ach, wat kunnen die katjes zielig zijn.